Blog użytkownika:Astrid+Szpedka= bff/Białe coś

BIAŁE COŚ

Nexty w niedzielę

To nie jest zwykła historia. Ta historia nie jest o miłości i nie specjalnie o przyjaźni. Jest to historia o małym smoku, który urodził się inny.

  Wstęp

Żyła sobie raz pewna zdrowo kopnięta smoczyca z gatunku Nocna Furia. Nazywała się Olivia. Jej ojcem był Zmiennoskrzydły, a dziadkiem Wandersmok, na którego jakaś ludzka wiedźma rzuciła urok. Związała się ona z równie kopniętym Stormcutterem o imieniu Ralf, którego matka w niewiadomy sposób związała się z Oszołomostrachem. Był więc prawie cały biały.

Mieszkali w północnej kolonii smoków na Oceanie Centralnym. Nie smoków, które wykazują jakieś specjalne zdolności, zwyczajnych niezbyt mądrych smoków źle reagujących na odmienność choćby gatunkową. Od kiedy jajo Olivii się wykluło nikt jej nie odwiedzał.

Z jajka wykluł się mały śnieżno biały smok. Wyglądał jak Nocna Furia. Miał wysuwane zęby i podwójne płytki na grzbiecie. Miał też jednak podwójne skrzydła i dodatkową lotkę jak Stormcutter, ale o wiele wiele mniejszą. Gdyby tego było mało to małe smoczątko doskonale władało piorunami i potrafiło znikać jak Zmiennoskrzydły. Smok ten nie był głupi jak jego rodzice, przeciwnie był mądrzejszy niż jakakolwiek istota na ziemi w tamtych czasach! Pewnie myślicie, że to wybryk natury. Mylicie się, była to pierwsza od tysiąca lat Biała Furia, którą już dawno uznano za wymarłą i mówiono, że to mit(Jeśli ktoś wiedział co to mit).

Wyobraźcie sobie przerażenie smoków! Oprócz matki i ojca, którzy byli na to za głupi. Nie potrafili nawet nadać mu imienia, więc inne smoki wołały na niego „Coś”.

Coś nie miał łatwego życia. Wszyscy trzymali się od niego z daleka. Tylko nastolatki wyśmiewały się z niego, gdy w pobliżu nie było dorosłych. Coś miał jednak zajęcie któremu oddawał się codziennie. Było to latanie. Kiedy latał zapominał o wszystkich smutkach. Wykonywał rozmaite akrobacje ot tak dla przyjemności. Niektóre smoki podziwiały z zachwytem te podniebne harce, ale trzymały się z daleka, bały się go bowiem i wolały nie zbliżać.

Łucznik

Pewnego razu, kiedy Coś miał 3 lata i spacerował dumnie po klifie, podleciały do niego 4 pięcioletnie Stormcuttery.

-Hej pokrako nie jesteś alfą żeby mieć powód do takiej dumy. - wrednie uśmiechną się pierwszy.

-Właśnie może głupie stare smoki boją się ciebie i schodzą ci z drogi, ale my nie zamierzamy się ciebie bać. Nas boją się wszystkie młodsze smoki. - rykną drugi

-Tak! He he. - zaśmiał się trzeci.

-Ja się was nie boję i wy też nie musicie się mnie bać. - odparł lekko Coś. -Nawet nie chcę żebyście się mnie bali. – dodał.

-Nie martw się nie będziemy. - warkną niezbyt przyjaźnie lecz nie wrogo trzeci.

-Tak, chcemy żebyś dołączył do naszego klanu. Jeśli do nas dołączysz zyskasz uznanie wszystkich Stormcutterów. - szyderczo zachichotał pierwszy.

Coś nie wiedział co robić. Bardzo chciał mieć przyjaciół, ale wiedział, że ta czwórka terroryzuje wszystkie smoki poniżej swojego wieku bez względu na gatunek. Postanowił się jednak zgodzić.

-Dobrze dołączę do was. - westchną.

-Najpierw musisz przynieść nam kusznika Oraków. - powiedział z wyższością czwarty wychodząc zza reszty.

Był to Brzytwa, przywódca stworzonego przez siebie klanu, do którego należał on i trzech jego przygłupich kolegów.

-Chyba, że się boisz.

Coś zawahał się. Wiedział, że Orakowie są niebezpieczni dla smoków, wiedział też, że jeśli się teraz wycofa rzucą się na niego wszystkie smoki z kolonii. Stwierdziły by one, że Coś trzymał ich w szachu przez strach, a okazał się tchórzem.

-Zgoda. - odparł niechętnie lecz dumnie.

Nie miał wyjścia, poleciał na południe, na drugi koniec Oceanu Centralnego do plemienia Oraków.

Zadanie wyznaczone przez Stormcuttery było niemożliwe do wykonania. Orakowie bowiem słynęli z tego, że w ich plemieniu byli tylko ci, którzy zabili Nocną Furię. Najstraszniejsze było to, że do plemienia Oraków należało kilka tysięcy wikingów, a niektórzy mieli na koncie kilka, a nawet kilkadziesiąt Nocnych Furii.

Coś leciał jakieś 5 minut, chociaż musiał przelecieć około 5000 kilometrów. Leciał szybko. Ukryty wśród chmur z rozłożoną drugą parą skrzydeł mkną przed siebie. Nie leciał pełną prędkością, chciał zostawić sobie trochę czasu na obmyślenie panu. „Nie mogę tak po prostu tam przylecieć.” Myślał „Muszę stać się niewidzialny.” Coś nie lubił być niewidzialny, czuł się wtedy nieswojo. Nie miał jednak wyjścia.

Doleciał wreszcie. Stał się niewidzialny i zaczął krążyć nad osadą. Nie mógł nic wypatrzeć. Którego by nie porwał z ciągnął by na siebie uwagę innych. Postanowił więc przeszukać skałki rozrzucone na morzu. Wreszcie wypatrzył łucznika gdzieś na uboczu. Podleciał do niego od tyłu i porwał w powietrze. Tylnymi łapami ściągną mu broń. Nie przewidział jednak, że łucznik ma ukryty róg, którym zatrąbił na alarm. Niewidzialność na nic mu się zdała gdy widać było wikinga, którego trzymał. Chciał ominąć wyspę, ale Orakowie wypłynęli już na Ocean. Ich statki były znane ze swojej szybkości. Nie mogłyby dogonić Cosia gdyby nie miał obciążenia. Wiking, którego niósł był niezwykle masywny i warzył 250 kilogramów. Coś, warzył 600 kilo. To prawie 2 i pół razy więcej niż wiking. Nie żeby mu to przeszkadzało, ale wiking miotał się ostro. Gonili ich. Strzelali w nich z kusz i rzucali w nich żelaznymi siatkami na smoki. Coś robił uniki, ale miotający się wiking strasznie mu przeszkadzał. W końcu nie wytrzymał. Puścił na prawe górne skrzydło plazmę wzbogaconą o pioruny, żeby od razu wszystkich załatwić i pokierował ją jego końcem w sam środek oddziału w zasadzie oddzialiku złożonego z trzech statków. Wszyscy spłonęli. Coś wyrwał mu róg i wbił pazur w kark. Myślał, że to już koniec kłopotów. Mylił się. Nie doleciał do połowy drogi i napadł go Wiloribus. Wielki morski potwór zabijający smoki bez wahania i bez zastanowienia. Złapał za nogę Oraka i chciał go wyrwać ze szponów smoka. Coś jednak nie chciał puścić, tak się szarpał, że zwichną sobie lewe skrzydło. Nie był w stanie dalej walczyć nagle uwolnił się od trzymającego go w miejscu potwora. Głowa wikinga oderwała się od reszty ciała. Oswobodzony smok wzbił się na tyle szybko na ile pozwalało mu bolące skrzydło. W łapach miał już tylko głowę. „No trudno, musi wystarczyć.” Myślał. Stracił wysokość. Zobaczył pod sobą wysepkę. Była to wysepka, która leżała na samym środku Oceanu. Od tej wysepki nazwano go Centralnym. Przysiadł na niej wyczerpany i szybko zasnął.

Kiedy się obudził zobaczył, że głowę łucznika zabiera jakiś Straszliwiec. Poderwał się do lotu. Bez problemów dogonił złodzieja. Ten niespodziewawszy się pogoni stracił równowagę i runął w dół. Coś chciał go ratować, ale sam się wyswobodził. Poleciał na wyspę i począł wykrzykiwać jakieś straszne bzdury na jego temat.

Wreszcie doleciał do kolonii. Wszyscy wiedzieli, że Coś poleciał do plemienia Oraków i myśleli, że nie wróci. Zaskoczenie było nieziemskie. Wlepiały w niego patrzały jakby był jakimś bóstwem. Leciał podrapany z głową wikinga wymalowanego w barwy Oraków.

Wylądował w części Stormcutterów, przed jaskinią bandy. Wszystkie smoki wyszły ze swoich jaskiń. Przyleciały też  inne gatunki. Wódz, który był na codziennym obchodzie zaintrygowany zaistniałą sytuacją, wyleciał zza skały kiedy przywódca tej bandy łobuzów wychodził z jaskini. Przyspieszył. Wylądował przed jaskinią, tworząc z nimi trójkąt. Minę miał poważną i trochę zdziwioną na widok białego smoka.

-Co tu robisz bestio – ryknął donośnym głosem – nie możliwe, że udałoby ci się wyjść z takiej walki z kilkoma zadrapaniami i zwichniętym skrzydłem. Widać było, że jest zwichnięte, ponieważ smok przechylał się na lewą stronę,  gdyż ciążyło mu z powodu nadużywania go.

-Zwichnięte skrzydło to przez Wiloribusa. Zabrał resztę ciała – wyjaśnił pokazując głowę Oraka.

-Po coś tam polazł – warknął gniewnie.

-To był warunek dostania się do ich bandy. – To mówiąc wskazał na Stormcuttera.

-Doceniam, że chcieliście się go pozbyć, ale następnym razem postarajcie się lepiej. – Rzekł i odleciał.

Zgromadzeni odprowadzili go wzrokiem.

-Dobra przyniosłem wam to czego chcieliście. Zapoznajcie mnie z waszymi zasadami.

-Nie przyjmiemy cię. – Powiedział znacząco Brzytwa.

-Dlaczego?! – Oburzył się Coś podnosząc łeb.

-Bo przyniosłeś tylko głowę. – Odrzekł śmiejąc się szyderczo. Bawiło go niezmiernie, że wyprowadził swojego niedoszłego podwładnego w pole.

-Jesteś chory. – Warknął ostro Coś.

-Ty jesteś chory. Nie potrafiłeś donieść mi całego wikinga - uśmiechnął się pod nosem.

Widzowie cofnęli się bojąc się reakcji wściekłego smoka.

Coś syknął krwiożerczo. Brzytwa przestraszył się trochę i wycofał się do jaskini z łbem przy ziemi. Biały smok, puścił w jago stronę powietrze z chrap na co ten podskoczył, a potem odleciał. Przyglądający się temu zdarzeniu, postali jeszcze chwilę i rozeszli się rozmawiając, poważnie podekscytowani tą że sytuacją. Nikt z nich nie sądził, że można wrócić z takiej wyprawy żywym i jeszcze z łupem. Od tej pory zaczęli się go bać jeszcze bardziej. Obserwowali jednak jego podniebne występy chętniej i uważniej. Myśleli, że odkryją w ten sposób, jak udało mu się przeżyć.

Białe łuski

                Coś linieje. Wiadomość ta obiegła już całą północną kolonię smoków na Oceanie Centralnym.

Coś siedział w jaskini. Wokół niego leżały sterty już lekko brązowych łusek (przez napad na Oraków), a w miejscach, z których odpadły widniały tak śnieżno białe, że dawały po oczach nowe łuski. Tylko jego babcia ulitowała się nad nim, bo jego mama zachowywała się tak, jakby w życiu czegoś takiego nie widziała, a przecież każdy smok musi przez to przejść co najmniej kilka razy. Jego babcia bała się swojego wnuka, ale zrobiło jej się go troszeczkę żal i postanowiła mu pomóc. Potrafiła ocenić sytuację, więc szybko się skapnęła, że nie musi się obawiać swojego wnuka no chyba, że kichnie… Postawiła na straży swoją córkę, jej męża i swojego męża, żeby pilnowali by nikt nie dostał się do jaskini, bo Coś był bardzo osłabiony i babcia jak to babcia bała się, że coś mu się stanie. Miała rację. Koło jaskini kręciły się smoki, które chciały zkorzystać z okazji i pozbyć się go.

Kazała mu wstawać co godzinę, aby mogła sprzątnąć łuski walające się po ziemi. Było ich naprawdę dużo, bo Coś miał gęsty pancerz.

Mijał dzień za dniem. Coś leżał w jaskini i tęsknił za lataniem. No właśnie, nie mógł latać!!! Przytłaczał go  brak ulubionego zajęcia. Czuł się jak ptak, któremu obcięto skrzydła, jak piękna rybka, którą wyjęto z wody i pozostawiono samą sobie, jak dumny wilk co dzień stojący na klifie w blasku słońca, którego nagle zabrano do niewoli i sprzedano do cyrku. Marny był jego los. Naprawdę kochał latać…

-Za kilka dni będziesz mógł wyjść – oznajmiła jego babcia Monika.

Dziwne imię jak dla smoka. Co począć, ona jako jedyna w tej rodzinie nie była stuknięta oprócz Cosia oczywiście.

-spoooooooookooooooo… - mruknął niechętnie.

-Nie cieszysz się, że będziesz znów latał? – zapytała zdziwiona.

-Taaaaaaa. Czekaj co? – zerwał się na równe nogi, ale widząc minę babci położył się  z powrotem. – Skąd wiesz, że lubię latać?

-Widziałam cię. Chciałabym tak latać… – rozmarzyła się.

-Wiedziałem, że mnie obserwują. Nie wiedziałem tylko dlaczego? – podekscytowany czekał na odpowiedź.

-Pamiętasz jak w zeszłym roku poleciałeś do Oraków? Nikt nie wierzył, że może  stamtąd wrócić nasz wódz, a co dopiero trzyletnie smoczątko ze słabym pancerzem. Wszyscy myślą, że znajdą odpowiedź w twoim lataniu. Myślą logicznie, nieprawdaż? – zagadnęła go babcia.

- Masz rację. Dobrze się przyglądając sposobowi lotu smoka, można ocenić jego umiejętności, nastrój i wiele innych rzeczy jak np. charakter.

- Fajnie jest porozmawiać z kimś kto nie jest głupi. Dorastałam wśród kompletnych idiotów. Cała nasza rodzina taka jest, pełna smoków chorych na głowę. Ty możesz to zmienić. Tylko ty możesz to zmienić. – przemawiała słowami pełnymi podniecenia. W tej chwili zrozumiała, że Coś może wszystko zmienić…

-Ale co. Co mogę zmienić? – spytał zdziwiony.

-Nasza rodzina jest zhańbiona przez swoją głupotę, ty jesteś najmądrzejszym smokiem jakiego znam. – Babcia patrzyła mu w oczy. Widać było, że pokłada w Cosiu wielkie nadzieje.

-Jak! Wszyscy mnie unikają! Nie mam żadnych przyjaciół! – widząc lekko przestraszoną babcię ściszył ton – przepraszam.

-Nie masz za co, a teraz idź już spać – powiedziała troskliwie.

Coś położył głowę i natychmiast zasnął. Kiedy się obudził był już ranek następnego dnia. Babcia stała tuż obok niego.

-Mam dla ciebie niespodziankę – powiedziała uśmiechnięta.

-Jaką? – spytał wyraźnie podniecony Coś.

-Dziś będziesz mógł wyjść z jaskini! – Krzyknęła rozradowana Babcia.

Coś nic nie powiedział. Wybiegł z jaskini i błyskawicznie wzniósł się w powietrze robiąc potrójną beczkę. Leciał dookoła kolonii uradowany. Nad każdą częścią latał chwilę robiąc rozmaite akrobacje. Kiedy był już prawie na końcu wpadł na niego jakiś młody Zembacz. Stracił równowagę i runął w dół. Ustawił się przodem w dół, rozłożył skrzydła, ale nie mógł się zatrzymać. Wyprostował lot, odbił się od ściany i runął na ziemię. Podniósł się z lekkim trudem. Przed nim stał Zembacz, który na niego wpadł. Był gotowi do walki. Coś nie miał na to najmniejszej ochoty. Ryknął tylko gniewnie i odleciał. Przeleciał parę metrów i usłyszał przeraźliwy ryk ginącego Zembacza. Zawrócił. Jak błyskawica poleciał z powrotem na półkę skalną. Wyleciał zza klifu i natychmiast schował się za niego i uciekł przerażony do domu. Na półce leżał martwy Zembacz. Na nieszczęście Cosia, zaaferowana mama Zembacza widziała jego ogon znikający za klifem. Dobrze wiedziała czyj to ogon.

Coś wpadł przerażony do domu i wtulił się w zdziwioną babcię.

-Co się stało skarbie – spytała troskliwym głosem babcia.

Smok opowiedział jej o wszystkim.

-Jeśli to nie ty, to nie masz się czym przejmować – powiedziała – Prawda zawsze wychodzi na jaw. A teraz śpij już, musisz odpocząć po takich wrażeniach.

Coś zasnął. Męczyły go straszne sny. Widział martwego smoka. Widział jak zatapia kły w jego szyi. Obudził się. Była północ. Wyszedł na dwór. W krzakach szeleściły Straszliwce. Usłyszał wycie wilka. Zląkł się i uciekł z powrotem do jaskini. Położył się na boku. Mrugając, widział księżyc w pełni. Zamknął oczy. Zobaczył białego wilka. Wilk stał na klifie. Nagle się poruszył i odwrócił tak, że Coś widział jego pysk. Zaczął warczeć. Słychać było, też ryk umierającego smoka. W tym samym czasie obraz zaczął wirować zbliżając się do wilka. Coś obudził się zdyszany ze strachu. Nad nim stała zdziwiona babcia.

-Co się dzieje? Miałeś koszmar? Opowiedz mi o wszystkim – mówiła zatroskana babcia.

-Tam był… - Coś nie zdążył dokończyć.

-Choć tu morderco! Tak, do ciebie mówię! Doigrałeś się! – wrzeszczał zły Śmiertnik Zembacz, który bez ostrzeżenia wparował do jaskini. Był to starszy aspirant smoczej kontroli.

-Ale o co chodzi? – Zdziwił się Coś lekko przestraszony.

-O co chodzi?! O CO CHODZI?!!! – darł się na całe gardło – ZABIŁEŚ KALĘ BARBAŻYŃCO!!! – rozpłakał się, a jego łzy były tak szczere, tak wielkie i tak rzewne, że babcia Cosia mało się nie rozpłakała. Poleciała jej tylko jedna łza.

Wtedy wszedł komendant. Był to potężny Stormcutter. Jednym skrzydłem przytulił pocieszająco aspiranta i zwrócił się do Cosia.

-Jesteś oskarżony o zabójstwo – powiedział stanowczo.

-Ale dlaczego?! Na jakiej podstawie?! – Coś był zdruzgotany. Patrzył na nich z szeroko otwartymi oczami.

-Na miejscu przestępstwa, zostały znalezione twoje łuski i mama Kala widziała twój ogon. A teraz chodź czeka cię rozprawa.

Zembacz warkną gdy Coś ruszył do wyjścia.

-Zrób sobie wolne, nie wiem, wyjedź gdzieś, odpocznij z żoną, no ogarnij się po prostu – powiedział komendant do swojego podwładnego.

-Tak jest szefie – powiedział posłusznie z lekkim smutkiem i wyszedł.

-Chodź – powiedział sucho.

Coś wyszedł, a komendant za nim. Przed wejściem czekały tłumy smoków. Wściekłych smoków. Kiedy go zobaczyły zaczęły warczeć i ryczeć na biednego białego smoka. Chciały się na niego rzucić, ale na miejscu byli chyba kontrolerzy z całej kolonii i eskortowali go do sądu w części Stormcutterów. Tam czekał na niego sędzia Stormcutterów z wodzem. Sędzia ten był znany z tego, że nie miał litości i nigdy się nie mylił. Wiedział, że to nie Coś zabił Kala. Nie widział jednak ciała i nie wiedział kto go zabił, musiał więc skazać go na wygnanie. Niby nic takiego, ale zawsze wysyłają pościg i dopóki nie otrzymają informacji o zgonie nie odpuszczają.

-Więc ten oto biały smok nieznanego gatunku jest oskarżony o zabójstwo, tak?

-Tak wysoki sądzie – powiedział komendant, który stał za Cosiem.

-Powiedz na jakiej podstawie jest oskarżony – spytał sędzia.

-Na miejscu znaleziono jego łuski i matka Kala widziała jego ogon znikający za klifem – odpowiedział komendant.

-Skąd pewność, że to jego ogon – zagadnął sędzia.

-Noooo nie ma u nas białego smoka – tłumaczył się komendant.

-Dobrze. Poślijcie po nią, chcę ją przesłuchać – powiedział z niedowierzaniem w głosie.

Komendant skinął na jednego ze swoich najszybszych podwładnych, a ten natychmiast popędził po matkę zmarłego smoka. Po chwili wrócił razem z nią.

-Pani widziała biały ogon. Skąd pewność, że to ogon Cosia? – spytał przeszywając ją wzrokiem.

-Był to ogon Nocnej Furii, tylko biały, jestem pewna – zapewniała zrozpaczona matka.

Sędzia wiedział, że mówi prawdę.

-Są jacyś inni świadkowie?

-Tak, Stefan Kot zeznał, że widział, jak Kali popchnął Cosia, a ten spadł na półkę skalną. Później poleciał po mamę Kala i nie widział co się dalej działo –odpowiedział komendant.

-Wezwijcie go – zagrzmiał sędzia.

-Nie ma go, wyjechał do babci.

-Dobrze. Wszystkie dowody wskazują przeciwko Cosiowi. Os… – nie zdążył dokończyć.

-Stooop!!! – krzyknął jakiś Zmiennoskrzydły, który dopiero co się pojawił – to nie on. To był Róg. Biegał po całej kolonii i zbierał łuski Cosia. Potem jak go widziałem, miał krew na zębach.

-Gdzie on jest!? – krzyknął sędzia.

-U siebie w domu – oznajmił inny Zmiennoskrzydły pojawiając się niedaleko w tłumie.

Sędzia, wódz i Coś eskortowany przez kontrolerów w towarzystwie nieco bardziej ciekawskich smoków, polecieli do części Zmiennoskrzydłych. Wylądowali przed jaskinią Roga. Wódz ryknął tak jak zwykle ryczy karząc smokowi wyjść z jaskini.

Róg wyszedł z jaskini, gdy zobaczył kto przed nią stoi, to zrobił się niewidzialny. Coś użył echolokacji. Za pierwszym razem nic nie usłyszał, bo nigdy jej nie używał. Udało mu się to dopiero za trzecim razem. Zobaczył Zmiennoskrzydłego, którego kontur był podświetlony na czarno-niebiesko-fioletowy. Rzucił się  na niego przytrzymując łeb przednimi nogami, zanim reszta dźwięku nie doleciała do jego uszu. Jakieś kilkaset km dalej, cała armia Oraków, po roku szykowania się, ruszyła zgładzić całą północną kolonię smoków.

-Orakowie się zbliżają!!! – ryknął Coś na całą kolonię.

-Co ty wygadujesz dzieciaku – oburzył się wódz.

-Słyszałem! Są jeszcze bardzo daleko. Dotrą tu wieczorem. Musimy się przygotować! – darł się zbulwersowany Coś.

-A jak daleko są? – spytał wódz.

-Kilkaset km – powiedział trochę uspokojony.

-Bzdury! Nocne Furie nie mają takich zdolności. – zadrwił wódz.

-Pamiętaj, że on nie jest Nocną Furią – zauważyła babcia Cosia.

Wódz uwierzył. Podniósł alarm. Wyszkolone do walki smoki otoczyły wyspę. Stare smoki i smoczątka do 5 lat schowały się w największej na wyspie jaskini. Wszystkie oprócz Cosia, który poleciał w stronę, z której jak słyszał płyną Oracy.

Stanął z przodu klifu patrzył w horyzont.

-Powinieneś się schować – powiedział generał Stormcutter, który właśnie przyleciał.

-Nie. Wiem, że to przeze mnie i chcę to naprawić – nastała cisza. Po chwili dodał – Zresztą, będzie wam lepiej beze mnie.

-Tak myślisz? Teraz skoro nie chcesz się schować pomożesz mi ustalić jakąś strategię i poustawiać tę hałastrę – powiedział generał.

Udali się do jaskini, w której czekali generał Wandersmok, Nocna Furia, Gnatochrup, Szeptozgon, Rumblehorn i Zmiennoskrzydły.

-Dobrze, że jesteś, ale po co go tu przyprowadziłeś? – spytał generał Rumblehorn.

-Przyda nam się. Jest mądry i silny – obronił Cosia generał Nocna Furia.

Do wieczora siedzieli i uzgadniali strategię. Cztery Szeptozgony miały stać na straży przy wielkiej jaskini, a reszta miała zająć pozycje we wszystkich kryjówkach jakie były na wyspie. Okoliczne wody miały patrolować Zmiennosrzydłe, na wierzchołkach wzniesień miały stać Wandersmoki, które miały trafiać piorunami pociski wroga.

Nocne Furie patrolowały wyspę i Ocean. W razie czego miały od razu atakować. Gnatohrupy i Rumblehorny otoczyły wyspę.

Wreszcie nastała noc. Coś stał na klifie wpatrując się w horyzont, gdzie zaczęła się pojawiać smuga dymu. Rozległ się ryk wodza, którym poinformował wszystkie smoki o pojawieniu się Oraków. Informacja ta wzbudziła lekką grozę, ale to smoki, gotowe na wszystko.

Bitwa „Niebieskiego Pioruna”

Niektóre Nocne Furie wracały na wyspę, inne zbijały się w wielkie klucze i nacierały na przeciwnika z ogromnym impetem na oddziały wroga. Do wody skoczyły Gromogrzmoty i popłynęły za Wrzeńcami w stronę statków. Mimo wysiłków nie udało im się ich zatrzymać. Potężne okręty wojenne płynęły do przodu, jakby niczym nie hamowane. Wreszcie zaczęły strzelać w wyspę. Coś, Wandersmoki i Nocne Furie zaczęły strzelać w pociski czym tylko mogły. Generał Stormcutter ryknął dając znak swoim żołnierzom, by przystąpili do ataku. Stormcuttery, wraz z Gnatochrupami i Rumblehornami wystartowały siejąc pogrom i zniszczenie. Jednak to nie zdołało powstrzymać napastnika. Cienki, prawie niewidoczny w ciemności, niezwykle ostry harpun z jadem Szybkiego Szpica i Wrzeńca, przeleciał niezauważony i trafił w ogon generała Stormcutterów. Coś podbiegł do niego szybko.

-Nie pozwól żeby nas podbili - wymamrotał ostatnim tchem – Jesteś silniejszy niż myślisz.

Sparaliżowało go do końca. Coś przepełniony nienawiścią wzbił się w powietrze. Leciał trochę po ukosie w górę, prosto w chmury. Z każdym ruchem skrzydeł wzbierała w nim złość. Gdy znalazł się centralnie na środku zawisł w powietrzu. Stał wściekły. Przed oczami miał obraz generała. On, pierwszy spoza rodziny odezwał się do niego normalnie. Spróbował go wesprzeć. Teraz go już niema. Nagle wezbrała w nim taka złość, że nie był w stanie jej opanować. Z nieba rozległ się ogromny ryk walka ustała a wszyscy patrzyli, na pikującego pionowo w dół smoka.

W Cosiu złość przemieniła się w czystą energie. Płytki na grzbiecie, podstawa lotek na końcu i początku ogona, oczy, nos, pazury oraz paszcza od środka, zapaliły się na niebiesko. Z daleka wyglądał jak niebieski piorun, który najpierw rozświetla niebo, a później spada ze świstem. Smok w połowie drogi puścił w dół plazmę wzbogaconą o pioruny, która trafiła prosto w statek przywódcy. Razem z nią zeszło z niego światło. W chwili zderzenia ze statkiem plazma pochłonęła wszystkie statki, rozchodząc się pierścieniem i podpalając je niebieskim ogniem. Coś przeleciał dookoła floty zbierając ze sobą część ognia. Zrobił tornado zamieniając ogień na pioruny. Gdy wyszedł z tornada i zawisł w powietrzu. Z kości skrzydeł sterczały nitki z niebieskich piorunów. Machnął skrzydłami i pioruny oderwały się od skrzydeł trafiając najmniej zniszczone statki. Zanurkował powtórnie i wyłowił z wody ciało generała, który jak się okazało był najstarszym synem wodza oraków. Poleciał do kolonii. Stanął na podwyższeniu i ryknął tak, jak smoki ryczą po wygranych bitwach. Wszyscy zgromadzeni ryknęli radośnie. Przyleciał wódz.

                -Dziękujemy ci za uratowanie o wielki i potężny Biały Piorunie – skłonił się wódz.

                - Nie musicie mi dziękować i nazywać Białym Piorunem – odparł Coś.

                -Wedle twojej woli. Mimo wszystko jednak chcę ci podziękować za uratowanie mojej kolonii – mówił wódz.

                -Nie masz mi za co dziękować. Sam bym zginął, gdybym tego nie zrobił – ciągną Coś.

                -Dobrze, więc. Obiecuję, że nikt nie będzie cię już źle traktował – zapewnił go wódz.

Wygnanie

Jakiś miesiąc po wielkiej bitwie

Coś spędził ostatni miesiąc bardzo milo. Bardzo dużo smoków go odwiedzało i podziwiali jego zdolności. Coś nauczył się prawie kontrolować swoją silę. Potrafił prawie na zawołanie wywołać „Stan Niebieskiego Pioruna”, (stan który Coś aktywował napadem gniewu) ćwiczył go codziennie przez ostatni miesiąc, więc nauczył się kontrolował go dość nieźle.

Pewnego dnia gdy Coś leciał na szkolenie dalej od kolonii by nikomu nie przeszkadzać, nagle zza niego wystrzeliła plazma Nocnej Furii. To był wódz, więc smok się zatrzymał. Kiedy się odwrócił przeraził się. Zobaczył wodza i kilka innych Stormcutterów i Wandersmoków. Wszystkim leciała para z nozdrzy (wodzowi nawet lekko niebieska) oczy mieli nabiegłe krwią z wściekłości. Były to same najważniejsze smoki, znały najskrytsze tajemnice kolonii. Wiedziały o najtajniejszym skarbie północnej kolonii, sztylecie pierwszego wodza Oraków, którym pokonano pierwszą zabitą przez człowieka Nocną furię. Sztylet ten otwierał pewne drzwi do pewnego pokoju a w pokoju pewną skrzynię, głęboko w środkowych podziemiach potężnego fortu Oraków. Legenda głosiła że w tej skrzyni znajdują się dwie maleńkie szkatułki. W jednej tajemniczy proszek z innego świata, a w drugiej czysty magiczny wiatr.

- GDZIE! JEST! SZTYLET! – wydyszał wściekle krzycząc przez zęby wódz – GADAJ!!!

- Jaki sztylet?! –z trudem odpowiedział Coś. Był okropnie przerażony.

- NIE! UDAWAJ! ŻE! NIE! WIESZ! O! CO! MI! CHODZI! – dyszał z wściekłością wódz. Robił się coraz bardziej niebieski i świecący – WIEM! ŻE! UKRADŁEŚ! SZTYLET! POTĘGI! (tak się nazywał ten sztylet).

I nie wytrzymał. Rykną przeraźliwie. Na chwilę rozbłysnął oślepiającym niebieskim światłem i wystrzelił prosto w Cosia super mocną plazmę. Wszystkie smoki zaczęły w niego strzelać. Niebo przecięły błyskawice, jedna z nich trafiła lecącą w stronę Cosia plazmę. Wybuchła, a wybuch był naprawdę potężny. Smoki straciły równowagę i runęły w dół w kłębach dymu. Coś od razu opanował sytuację i osiągną maksymalną skierowawszy się na południe. Na swoje nieszczęście zabrał ze sobą trochę ognia z wybuchu, czego nie zauważył i zostawiał za sobą długą świetlistą kreskę. Smoki ją zobaczyły i ruszyły w pościg.

Kiedy Coś ochłonął. Zwolnił do dość optymalnej jak na zwykłe smoki prędkości, zobaczył, że jest w górach. Leciał dalej prosto szukając jaskini bo zbierało się na burzę.

Znalazł jakąś dziurę i postanowił sprawdzić czy da się w niej przeczekać burzę. Położył się na ziemi na środku jaskini i poszedł spać. Gdy się obudził burza szalała w najlepsze, a nad nim stał i przyglądał się trochę zaskoczony biały Stormcutter. Coś zerwał się przerażony na nogi z głową przy ziemi. Nie agresywnie raczej z poczuciem winy stał i patrzył z szeroko otwartymi oczami i dużymi źrenicami.

- Kim jesteś? – spytał trochę przestraszony Coś.

-Mógłbym Ci zadać to samo pytanie. Smoki z twojego gatunku wyginęły już dawno temu. Powiedz mi skąd pochodzisz, co tu robisz i dokąd zmierzasz? – Stormcutter był wyraźnie ciekawy co mu Coś odpowie, nie doczekał się jednak na razie odpowiedzi.

- Powiedz najpierw kim ty jesteś – Coś zrobił się podejrzliwy.

-Dobrze. Mam na imię Runwid. Pochodzę ze starożytnego rodu Stormcutterów wywodzącego się z pierwszych Białych Furii. Umiem czytać i pisać(Coś dopiero teraz zauważył, że są w bibliotece). Białe Furie nauczyły tego pierwszych z mojego rodu. To zaszczyt Cię poznać – pokłonił się.

- Ja jestem Coś. Pochodzę z północnej kolonii smoków na oceanie Centralnym. Pochodzę z rodu głupich smoków. Moim dalekim przodkiem jest Oszołomostrach. Dobrze latam i strzelam. Nie wiem jakiego jestem gatunku. – powiedział biały smok.

- Ale ja wiem. Jesteś Białą Furią. Najpotężniejszym, najszybszym, najmądrzejszym i najniesamowitszym smokiem na ziemi. Nie miałeś jak widzę rodziny swego gatunku i nie wiesz o sobie zbyt dużo. Nauczę cię więc jak kontrolować swoją moc, chodź – Stormcutter wykonał piękną zwrotkę w miejscu podrywając się do lotu pracując czterema skrzydłami prawie szorując nimi po ziemi poderwał wraz z sobą tumany kurzu. Coś trochę pod wrażeniem poleciał za nim. Wylecieli przez dziurę w ścianie, której Coś wcześniej nie zauważył. Był tam duży pokój. Przelecieli przez niego i kilka innych(Runwid robił niesamowite sztuczki na zakrętach) i znaleźli się w czymś na kształt areny, półokrągłej, porośniętej trawą z naturalnymi przeszkodami, otwartej u góry. Ogromne to było miejsce. Nawet nie wyobrażacie sobie nawet jak ogromne. Stormcutter wylądował na półce skalnej z dość dużą wnęką(maleńką w porównaniu do areny).

- To miejsce zostało stworzone przez twoich przodków, pierwotne Białe Furie, do treningów swoich potomków. Zostało przekazane mojej rodzinie kiedy opuszczały to miejsce. Będę cię tu trenował. – i popatrzył na arenę, przypominając sobie dziecięce lata, kiedy sam tam trenował.

Coś rozejrzał się i z zachwytem otworzył szeroko oczy.

- Zaczniemy od sprawdzenia twoich umiejętności. Pracując czterema skrzydłami wzleć w powietrze, zrób zwrotkę w miejscu i zawiśnij. – zażądał Runwid.

Coś zrobił to jak tylko umiał najlepiej. Nie wyszło mu z zwrotką i trochę się zakołysał. Popatrzył na smoka, ale ten nie zmienił wyrazu mordki.

- Z dwoma skrzydłami rozłożonymi zanurkuj do tyłu. Podczas lotu w dół obryć się i przy samej ziemi wzbij się do lotu płaskiego i wykonaj naj szybciej jak umiesz slalom między kolcami (poprzewracanymi i połamanymi drzewami gęsto wyściełającymi dno w tym miejscu).

Coś wykonał pięknego nurka do tyłu, ze slalomem poszło jednak gorzej. Coś nie leciał zbyt szybko. Drzewa były dla niego za gęsto porozrzucane. Ostatecznie przedarł się trochę poobijany. Przeszedł jeszcze kilka wyczerpujących prób, gdy wreszcie Stormcutter powiedział:

- Dość. Nie wiesz bardzo wielu rzeczy, myślę jednak że jesteś utalentowany i niewiele smoków mogłoby się poszczycić takimi umiejętnościami. – powiedział dumny z Furii Stormcutter.

 

Trening u Stormcuttera

Dni mijały na ciężkich treningach. Stormcutter najpierw nauczył Cosia czytać i rozumieć ludzką mowę. Nie było to najłatwiejszym zadaniem, bo Coś prócz prowadzenia wojny z Orakami nie miał styczności z ludźmi, więc nie był osłuchanym z językiem. Na szczęście był Białą Furią, a one mają wrodzone zdolności do języków. Kiedy go nauczył kazał mu czytać mnóstwo książek za swej biblioteki. Coś dowiedzą się z nich o kierowaniu energią w swoim ciele. Gdzie najlepiej ją magazynować i jak nią kierować. Poznał z teorii kilka układów skrzydeł do różnych sztuczek. Dowiedział się o mięśniach na krańcach skrzydeł. W książkach były opisane manewry z ich wykorzystaniem. Mięśnie te dawały wielkie możliwości(ale o tym później). Kazał mu również czytać książki o magii. Najpierw Coś oburzył się tym stwierdzeniem, ale dał się przekonać. Wciągnęły go potężne zaklęcia i ruchy. W końcu po kilku tygodniach teorii przyszedł czas na praktykę.

-Nauczyłeś się już dość. Teraz przypomnij sobie kierowanie energią. Zamknij oczy i skup się. Bardzo dobrze. Wiele skondensowanej energii w jednym miejscy wywołuje świecenie. Poczuj jak czysta energia pulsuje w twoich żyłach. Skup się na niej i pokieruj nią na pierwszą płytke tak by się świeciła, ale pamiętaj, zbyt dużo energii w jednym miejscu powoduje wybuch zawsze o tym pamiętaj i uważaj na to. – pokierował go Stormcutter.

Coś wykonał jego polecenia. Zamkną oczy. Skupił się na energii w swoich żyłach. Poczuł jej przepływ. Najwięcej jej było w skrzydłach. Skupił się na energii ze skrzydeł. Skierował ją na pierwszej płytki na grzbiecie. Robił to już wcześniej, ale tylko gromadząc moc i ją uwalniając nie pozostawiając ją jako zwyczajne źródło światła. Płytka zapaliła się na początku dość słabym światłem, a potem silniejszym. Stormcutter kazał Cosiowi otworzyć oczy. Płytka przygasła, dalej się jednak świeciła. Smok machną skrzydłami mocno w podłogę. Wszystkie światła w bibliotece zgasły. Płytka znów trochę przygasła. Za chwilę jednak rozświetliła się bardziej niż wcześniej. Świeciła tak, że coś widział w jej świetle pysk smoka stojącego naprzeciwko niego i patrzącego na niego z dumą.

-Dobrze. Widzę, że robiłeś to już wcześniej. Zaświeć resztę płytek – przemówił Runwid.

Coś pokierował energią do reszty płytek. Zaświeciły pięknym blaskiem.

-Zaświeć teraz całe ciało. – poinstruował smoka.

Coś westchną. Zamkną oczy i skupił się na najgłębszych pokładach energii. Zaświecił się. Było wydać poruszanie się energii. Przepływała szybko, ale na tyle wolno, by można było ujrzeć strużki i tor po jakim się poruszają. Nagle otworzył oczy. Były zupełnie białe. Świeciły niesamowitym światłem. W tym samym momencie całe jego ciało rozbłysło jeszcze bardziej, a na skrzydłach pojawiły się… pazury. Wielkie, ale poręczne. Wyglądały jakby były zrobione z czarnych piorunów( w istocie były, ale miały normalny krztałt).

Coś przyjął najbardziej majestatyczną postawę jaką mógł. Runwid schylił błagalnie głowę i zrobił najpiękniejszy i najniższy ukłon na jaki było go stać. Wiedział bowiem, że on będzie rządzić na tym świecie jako alfa, a nawet teraz czół się pod jego władzą i łaską.

Coś zaczął powoli gasnąć. Gdy zgasł już do końca zaczął ciężko dyszeć. Otrząsnął się. Zobaczył kłaniającego się Stormcuttera. Przekrzywił głowę. Smok podniósł się z ukłonu.

Przepraszam, że taki krótki, ale nie mam czasu.

Jeśli ktoś to przeczyta to proszę, żeby wstawił komentarz, bo powoli tracę wiarę w to, że ktokolwiek to czyta.