Komu Gustaw, komu/Scenariusz

Bestial: Wciągaj! Mocniej! Chyżo wciągać, niemoty. A może wolicie skończyć w paszczy węgorzy?

Dagur: Witaj, piękna. Och. I znowu jesteś. Prąż się, miła. Pręż dla tatusia.

Bestial: Panie, Kosiarz powoli wypływa na powierzchnie.

Dagur: No chyba widzę!

Bestial: No tak.

Dagur: Och… Jesteś piękna. Ależ się prężysz.

Berserk: I to tyle z Kosiarza.

Bestial: Proszę. Udało nam się, panie, odzyskać cały ładunek, panie.

Dagur: Nie. Właśnie, że nie cały.

Czkawka: Mordko, poświeć. Ale delikatnie. Aha. To już tak jak było, ale gdybym sobie wcisnął… Och! Klasy smoków. Ej, a-a może sprawdzimy sobie Nocną Furię? Nie skacz tak z radości, bo rozwalisz sufit. Dobra. Jeden Koszmar Ponocnik, plus Nocna Furia, równa się… nico. Albo… E-ej! Klasa babska. Hehe.

Astrid: Problem. Mamy spory, spory problem.

Czkawka: Dagur?

Astrid: Gorzej.

Czkawka: Gorzej niż Dagur? Nie ma gorzej niż…

Gustaw: Aaa! Gustaw.

Czkawka: Gustaw?!

Astrid: Gustaw.

Czkawka: Młody… Co ty tu…? Co ty tu robisz? Znaczy… Znaczy miło cię widzieć. Super, że jesteś, ale… po co?

Sączysmark: Czkawka, ty słyszałeś, że Gustaw jest… Jest u ciebie i stoi. Fajnie.

Mieczyk: Chyba nam coś Gustek wyrósł.

Gustaw: No nie? Zapuszczam brodę.

Mieczyk: Serio? Pokazuj.

Gustaw: To pa.

Mieczyk: Ha! To już nawet Szpadka ma bardziej owłosione Poliki.

Gustaw: Ał! Ał! Łu! A co tu masz?

Czkawka: Nie…

Gustaw: Łoł! Ale śmieszne plamki. Jakiś świetlny miecz?

Czkawka: O-oddawaj. Nie, kolego, to nie żaden świetlny miecz.

Śledzik: Ale Smocze Oko. Stare, cenne i nie dotykamy.

Gustaw: A te plamy to nie znikają. Aa!

Śledzik: Nie można tak sobie brać bez pytania.

Gustaw: Ee, spokój. Znowu gadzisz… Aa! Psuję…

Sączysmark: Gustaw, Gustaw, tu jestem. A-a kiedy wyjeżdżasz?

Gustaw: Zabawne pytanko. Bo wiesz, nie wyjeżdżam. Wprowadzam się do was.

Sączysmark, Mieczyk i Szpadka: Hy!

Mieczyk: hahaha. Jasne… Jasne… Ty sobie wyobrażasz? Haha. Nie do wiary. Ej. On nie żartuje. Chodź, siostra, przygotujemy stos.

Czkawka: O matko, no weźcie, proszę no. Nikt nie będzie nikogo palił na stosie.

Szpadka: Może i lepiej. To chodź, zrzucimy go z klifu.

Czkawka: Błagam. Na pewno się zaraz wszystko wyjaśni. Prawda? Zaraz się wszystko wyjaśni? Gustaw?

Wustaw: Tak. Wyjaśni się. A tak w ogóle, to nie gapcie się w ten świetlny miecz. Nie polecam. Hehehe. Ło! Słuchaj, Czkawka, mówiłeś, że jak będę gotowy, przyjmiecie mnie do Jeźdźców. I co? Jestem gotowy i chcę się dać przyjąć. Dostanę chatę?

Astrid: O nie, mój drogi, czemu ja mam go niańczyć?

Czkawka: Oj, bym… sam bym poniańczył, ale pracuję nad Smoczym Okiem i wiesz no, zbliża się przełom.

Astrid: Ta?

Czkawka: Słuchaj, ja rzeczywiście mu obiecałem, że kiedyś zrobię z niego jeźdźca, tyko że nie sądziłem, że „kiedyś” to akurat dziś.

Astrid: Świetnie, ale powiedz mi może, co ja mam z nim robić?

Czkawka: Nie wiem, no, matko, zajmij go czymś.

Astrid: Dzięki. Jak baba to niańka, tak?

Czkawka: Baba niańka… Co ty, Astrid? Weź, on ma 16 lat. Co takiego strasznego może wymyślić? Smidvarg? Co tu się dzieje?

Gustaw: Łoł! Czkawka! Patrzcie! Widziałeś jakie śmieszne? Ale…

Czkawka: Proszę cię. Potrzebuję trochę czasu.

Astrid: Okej. Gustaw! Na Arenę! Już!

Czkawka: Dzięki, młody. Uratowałeś… mi tyłek.

Astrid: Och, Gustawie, jak ty wyrosłeś. I zmężniałeś. A twoja broda przyprawia mnie o dreszcze. Och, Gustaw… Gustaw!

Gustaw: Ach. Astrid. Bo ja… śniłem na jawie.

Astrid: Ee-e-e. Bo cię zaraz stłukę. Poćwiczymy trafienie do cel. Dasz radę, czy za trudne?

Gustaw: Jasne, że dam, słoneczko.

Astrid: Och! Jak powiem „rzucaj”, rzucasz. Jasne?

Gustaw: No co za kobieta. Oj, smoku, smoku…

Astrid: Dobra, szykuj się. Już!

Gustaw: Hej.

Astrid: Aha. Hah. To ja już podziękuję.

Mieczyk: Kiedy ci mówię, 5 dzików, jeden na drugim, to się zrobi taka konstrukcja… Aa! A ten co się tak cieszy?

Szpadka: Podejrzanie.

Mieczyk: Nie kupuje tego, wiesz? Nawet jeśli da za darmo.

Szpadka: Też nie. Nie chcemy twoich ciasteczek!

Gustaw: Cześć. Astrid mnie podrzuciła. Podobno mogę wam pomóc.

Szpadka: Ta? Pomóc? Niby jak?

Gustaw: Mieliście pod chatą wielką dziurę. Zakopałem.

Mieczyk: Dziurę? Czy on nam…

Szpadka: Hy!

Mieczyk: Hy! Zakopał dzikodół! Zakopał naszą ukochaną dziurę. Jak można komuś zakopać dziurę?! DZIURAAAA! Co za chory… potwór. Zakopał cudzy dół. Moja dziura. Moja… Moja dziura.

Szpadka: Ty idź sobie! Dość narobiłeś już.

Gustaw: Śledzik, bo… to trochę dziwne.

Śledzik: Zaufaj starszemu, dobrze ci zrobi. Musisz się skupić, znaleźć równowagę. Cii. I spokojny wdech. I wydech. Żadnych konfliktów i niepokojów. I wdech i wydech. Och! Krzewy ozdobne!

Sączysmark: Mam cię młody serdecznie dosyć. Zostań. Zostań.

Gustaw: Słuchaj, bo… bo głowa…

Sączysmark: Milcz. Drugi raz się nie nabiorę. Aa! Aaa!

Gustaw: He-hej? Czkawka? Hahaha. Och. Łoo! Ha. A to ci… skarby. Ach, Gustaw, co ty robisz? Na pewno jest jakiś powód. No, jest koleś, jestem ekstra i już. Ekstra to mało powiedziane. Lada chwila będziesz jednym z nas. Łoo! O-oł. O nie. O, dobre. Oj, ja cię. Mapa skarbów. Kiełohak, ale mamy farta. Patrz. Chyba tu. Smocze Oko nie kłamie. Robimy tak. Znajdujemy jaskinie, bierzemy skarb, a w nagrodę się należy własna chata na Końcu Świata. Gustawku. Eee… Ja się nie boję. Ty się boisz? Smoczku? Poświecisz? Którędy by tu iść? Haa-a?! No nie! Aa! Ach! Ech. Ach. Co tam mapa, mamy coś lepszego. Smoczku. Ja bym szedł… Tam bym szedł. Powinien już gdzieś tu być. Ło! A! Aa! Uf. Ach. O nie, nie, nie, nie, nie, nie, nie, nie. Uf. Pomoże ktoś, czy będzie patrzył? Kiełohak? Aa! Och. Czkawka. Ja się wytłumaczę.

Czkawka: Ze wszystkich bezsensownych, lekkomyślnych…

Mieczyk: Daj mu jeszcze baranich, imbecylnych, szalonych… No co? Sporo jest synonimów do głupka. Proszę was, częściej je słyszę niż własne imię.

Czkawka: Ze wszystkich numerów jakie nam kiedykolwiek wyciąłeś, to już było przegięcie. Dzieciaku, Dagur zrobi wszystko, żeby zdobyć Smocze Oko.

Gustaw: Bo ja myślałem, że jak przywiozę skarb, to mnie polubicie.

Czkawka: Pierwsza sprawa, nie ma żadnego skarbu. Druga sprawa, byliśmy na tej wyspie. To jest jedna wielka ruina, jasne? Waląca się jaskinia, co aż krzyczy: „Nie wchodzić”.

Gustaw: Przepraszam, ja tylko…

Czkawka: Tylko mogłeś zginąć. Mało? Twój smok też mógł zginąć. To nie Berk, mały. Zrozum, tu panują inne zasady. Nie możesz być taki głupi.

Gustaw: Chciałem wam coś udowodnić.

Czkawka: I udowodniłeś. Udowodniłeś, że za grosz nie jesteś odpowiedzialny ani dojrzały, że nie można ci ufać i że nie nadajesz się na jeźdźca. Dobra, na razie wystarczy. Wszyscy musimy ochłonąć. Rano sobie o tym pogadamy.

Gustaw: Rano sobie pogadamy. Jakby było jeszcze o czym gadać. Właśnie. To nie fair. Robiłem co kazali. Przez 2 lata zbierałem smocze łajno i narzekałem? Nie! I po co? Żeby usłyszeć, że się nie nadaję? Ale ja się nadaję. Nadajemy się smoczku. I zobaczysz. W końcu to zrozumieją. Ale będzie za późno. Zjeżdżamy stąd. Oj, zrzędnie im mina jak się obudzą i zobaczą, że nas nie ma. Zaraz mu się zrobi głupio i będą błagać… Błagać będą, żebyśmy wrócili. A te chaty to mają do bani. Chcę do domu, bo w domu… Aa! Kiełohak, nur! Haha, pudło. Aaa! Aaa!

Bestial: Haha, panie i władco, mamy jeźdźca.

Dagur: Huhuhu, a któregoś to? Żeby Czkawka, żeby Czkawka. W sumie dziewcze też może być.

Bestial: A które dziewcze?

Dagur: Jedne chyba mają.

Bestial: Przejście zrobić!

Dagur: O. A kiedy to nie żaden Jeździec, litości. Coś za jeden, szczyrku?

Gustaw: Larson. Gustaw Larson. I nic więcej ze mnie nie wyciągniecie.

Dagur: Hm. Trudno. Rzucić węgorzom.

Gustaw: Ale znam Czkawkę! Znam wszystkich Jeźdźców! Stać! Dużo wiem!

Dagur: Tak? A dużo to ile?

Gustaw: Załatwię ci Smocze Oko.

Dagur: Jakie znowu Smocze Oko?

Gustaw: Takie. To jest Smocze Oko.

Dagur: O. Hehe…

Gustaw: Mm…

Dagur: I jak smakuje kolacyjka?

Gustaw: Hm, hm, mm, mmm.

Dagur: Świetnie. Doskonale, doskonale. To… Plan jest taki: Zwabimy Czkawkę na otwarte wody, zaatakujemy i odbierzemy mu Smocze Oko siłą. Jakby można było nie siłą, absurd… Masło maślane. No i Smocze Oko będzie moje.

Gustaw: Mm… Tak, no. W sumie można i tak. Może uda się nawet zdobyć Oko, chociaż jak znam życie, pewnie i tak Czkawka cię pokona i będzie po ptakach.

Dagur: Touche, że masz lepszy pomysł.

Gustaw: A mogę jeszcze trochę sosu? Aa, mam. I zobaczysz, że Czkawka sam ci te Oko przyniesie. I to w zębach.

Dagur: Baraniej giczy, przyjacielu?

Gustaw: Mhm.

Czkawka: I jak tam?

Astrid: Sprawdziłam w klubie, w chacie, w stajniach, wszędzie. Rozpłynął się.

Śledzik: Wszystko stoi, nic się nie pali. Poleciał.

Czkawka: Świetnie. Musimy go znaleźć.

Mieczyk: Ale… Musimy?

Sączysmark: Właśnie. Po co się martwić? Czkawka, problem z głowy. Mamy się teraz zamartwiać.

Czkawka: A jeśli coś mu się stało?

Szpadka: Można zapytać Kiełohaka.

Sączysmark: Ta, no, Szpadka, niby jak? Zdradzisz, proszę?

Szpadka: A weź się odwróć.

Mieczyk: Kiełohak. Gdzie mały Gustaw, co? Gdzie Gustaw? Ach! Nic nie powie, sorry. Zamknął się w sobie. Typowe.

Czkawka: Ej, ej, ej, spokojnie. Wszystko dobrze. No, już, już, maluchu. Chyba cały i zdrowy.

Śledzik: Ale jakiś smutny. Rany, a co to?

Czkawka: Dagur. Proponuje wymianę. Smocze Oko za Gustawa.

Astrid: Nie jestem przekonana.

Czkawka: Chyba nie mamy wyboru.

Mieczyk: Chyba czy na pewno? Może jednak ciut? Troszku?

Czkawka: Co mam zrobić? To moja wina.

Mieczyk: Ociupinu.

Czkawka: Nie dałem młodemu szansy.

Mieczyk: Ociunigu.

Czkawka: Nie pomagasz kompletnie, wiesz?

Mieczyk: Wiem.

Czkawka: Spławiłem biedaka. Tylko Smocze Oko to, Smocze Oko tamto. Spaprałem.

Śledzik: Eee, tak na pocieszenie, dzieciak łatwy nie jest.

Astrid: Ej, nie bądź taki, polecimy z tobą.

Czkawka: Słuchaj, Dagur napisał wyraźnie. Mam przylecieć sam, rozumiesz? Facet jest nieobliczalny, nie wiadomo co sobie ubzdura i co zrobi małemu. Nie ma sensu ryzykować. Będę się pilnował. Na serio.

Bestial: Jest!

Gustaw: Kiełohak! Ach, martwiłem się. Dobrze, że jesteś.

Dagur: Och, mały kocha smoczka, a smoczek młodego. Aż niesmak ogarnia. Ble.

Czkawka: Tak, mordko, widzę. Gustaw, jesteś cały? Dość. Dobra, Dagur, wystarczy.

Dagur: Łoo, proszę. A zaufanie? Po wszystkim co razem prześlijmy? Nic a nic? Jakieś kąśliwe uwagi? Żarty? Błyskotliwe riposty? Ty wiesz jak je uwielbiam. Te nasze rodzinne dogryzani i przekomarzanki.

Czkawka: Miejmy to już za sobą, dobra? Oddaj dzieciaka.

Dagur: Najpierw oddaj Oko. Niewielki masz wybór. Jeden fałszywy ruch, a moi ludzie zdmuchną ciebie, Nocną Furię i małego na deser. Daj mi to to moje Oko, a puszczę dzieciaka. Hy. To… To ci dopiero piękno w swojej istocie i ponoć przydatne to to, do-dobrze słyszałem? Hm? Prawda li to?

Czkawka: Gustaw. Chodź do mnie. Wracamy.

Gustaw: Oo… Taka sprawa… Czkawka. Ci goście, wyobraź sobie, jakoś dużo lepiej mnie traktują niż ty i twoi kumple.

Dagur: Łuhuhuhu. I akcja się zagęszcza.

Czkawka: Gustaw.

Gustaw: Mogłeś dać mi szansę. Serio. A ty tylko, ze nie jestem gotowy i że jeszcze za mało umiem. Tu mi dobrze, wiesz?

Czkawka: Gustaw, ty nic nie rozumiesz. Nie wiesz w co się pakujesz.

Gustaw: A właśnie, że dobrze wiem. I pakuje się w co chce, jasne?

Dagur: Kiszka. Nic to, chyba nie masz tu nic do roboty. Normalnie bym cię teraz oszukał i przestrzelił na wylot, ale dzieciak wyprosił. Obiecałem, że cię puszczę, a on, w zamian… pokaże mi super skarb.

Gustaw: I głupio ci teraz? Patrz, mamy Smocze Oko i jeszcze mamy Kiełohaka. I wiesz co teraz zrobimy? Polecimy po skarby.

Czkawka: Pożałujesz i to gorzko.

Gustaw: Chyba ty, bo nie ja, kolego. Hahaha! Łoo! Ha!

Dagur: Ty wiesz, nawet szkoda, że trzeba go będzie sprzątnąć.

Gustaw: Jesteśmy.

Dagur: To czemu nie idziemy?

Gustaw: No bo wiesz… Dziwi mnie trochę, że na tyle ufasz swoim ludziom, żeby tak po prostu pokazać im skarb. Zwłaszcza, że mało tam tego nie jest.

Dagur: Zostać!

Bestial: Czemu?

Dagur: Bo… yy… Bo ja wiem? Czemu to, czemu… czemu tak? MOŻE BO JA TAK CHCĘ!

Bestial: Ach, co za myśl, panie. My sobie zostaniemy.

Gustaw: Kiełohak. Lekko poświeć.

Dagur: Aa, więc to tak. No, Czkawka, piękna robota. Istne cudeńko. Yyy… To… A… To często tak trzęsie?

Gustaw: Przyzwyczaisz się.

Dagur: Ile jeszcze? Daleko?

Gustaw: Niedaleko. Bardzo blisko.

Dagur: Ach i to właśnie chciałem usłyszeć. Hmhm. Światło! Światło! Światło! Gdzieś jest?! I tak znajdę cię! Hmhmhm. Mam cię.

Czkawka: Nie. Bo my ciebie. Pięknie się spisałeś. Och, a co z tobą, Dagur? Jakieś uwagi? Wredne żarty? Błyskotliwe riposty? Ty wiesz, że je uwielbiam.

Gustaw: Ha! Ach! Ach!

Czkawka: Dagur, oddaj nam Smocze Oko.

Dagur: Chyba sobie śnisz.

Czkawka: To nie była prośba!

Dagur: Uhuhu. Głęboko tu chyba. Czy mi się zdaję?

Czkawka: Przestań już. Nie uciekniesz. Nie ma dokąd. To koniec.

Dagur: Koniec? Ale już? Ups.

Gustaw: O nie! Ach!

Czkawka: Gustaw!

Dagur: Ohohohahahaha.

Gustaw: Mam cię! Czkawka!

Czkawka: Szczerb, widzisz go?! Dobra, mam cię, mały. Znikamy z tej dziury. Aaa! Szczerbatek! Nic się nie bój! Już… już jestem! Mało fajna sytuacja. Następnym razem staramy się unikać.

Gustaw: Aaaa! Kiełohak, brawo. Dzięki, smoczku.

Czkawka: Uf.

Gustaw: Uuu!

Czkawka: Wszystko gra?

Gustaw: Tak i strasznie cię przepraszam.

Czkawka: Ja też przepraszam, mały. Je-yyy-jesteś nieodpowiedzialny, samolubny i dzieciak, ale owinąłeś sobie Dagura wokół palca i myślę, że będzie z ciebie świetny Jeździec. Za jakiś czas.

Gustaw: Jakiś czas? Za jakiś czas może być.

Czkawka: Może byśmy się stąd wydostali? Ha. Co, do Thora, ludzie? Aha, znikamy.

Astrid: Gustaw, ja…

Gustaw: Ee-e-e. Ani słowa, słonko. Nie mogę zostać. Mamusia mnie rozszarpie. 3 dni po za domem to już przesada. Dobra, Kiełohak. Lecimy. Trzymaj się, piękna! I nie płacz, Gustaw o tobie nie zapomni!

Astrid: Co masz?

Czkawka: A, taką jakąś śmieszną skrzynkę z jaskini.

Śledzik: O, nowa soczewka.

Czkawka: Jak się okazuje, w jaskini jednak był skarb. Wystarczyło czytać wskazówki. Ale my, jak to my oczywiście, szukaliśmy nie tam gdzie trzeba.

Śledzik: Ty, ale skoro był jeden skarb, znaczy, że będzie więcej. Łohoho.

Astrid: Ha, śmieszna sprawa, bez Gustawa byśmy go nie znaleźli.

Czkawka: No to już, lećmy mu podziękować.

Szpadka: Nie zmusisz mnie.

Śledzik: Och, nie, nie, nie.

Sączysmark: Nie ma mowy.

Mieczyk: Nie, nie, nie, nie, nie.