Smoki (film)

Filmy

Książki

Smoki
Czkawka na tle smoków
Podstawowe informacje
Udomowienie	tak
Dieta	różnorodna uwarunkowana środowiskiem
Środowisko	różnorodne
Występowanie	Archipelag Ukryty Świat

Smoki (ang. Dragons) — potężne gatunki gadów zamieszkujących Archipelag i żyjących obok wikingów. Charakteryzują je zazwyczaj cztery główne cechy (od których mogą występować wyjątki):

• umiejętność lotu,
• wytwarzanie ognia (zianie, samozapłon),
• skóra pokryta łuskami,
• jajorodność.

Występują gatunki smoków, które nie potrafią latać, zamiast tego wykazują się umiejętnością bardzo szybkiego biegania, dominują nad innymi dzięki ogromnym rozmiarom lub żyją w ukryciu. Są też smoki niewytwarzające ognia, lecz zamiast tego posiadające inną potężną broń (np. plucie kwasem, plucie zamarzającą wodą, plucie wrzątkiem, kolec jadowy).

Wszystkie smoki mają grubą, trwałą i ognioodporną skórę (lecz nie mają ognioodpornego wnętrza), jednak pomimo tego zwierzęta starają się raczej unikać płomieni.

Gatunki smoków, jak też poszczególne osobniki różnią się m.in. pod względem koloru, wielkości, kształtu, oraz umiejętności. Każdy z gatunków posiada charakterystyczne dla siebie moce i silne strony, każdy też ma własne słabości.

Najprawdopodobniej są stałocieplne, tak jak dinozaury. Mocnym dowodem na to jest fakt, że żyją na zimnej północy, między innymi na wyspie Berk. Niektóre gatunki, takie jak Gronkle albo Wrzeńce, są w stanie wytworzyć ciepło wewnątrz siebie i stopić w sobie skały bądź podgrzać wodę.

W odróżnieniu od innych gatunków zwierząt, smoki mają dla ludzi bardzo różne znaczenie, od skrajnie pozytywnego do negatywnego. Niektórzy zaprzyjaźnili się z gadami i żyją z nimi w pokoju, wzajemnie sobie pomagając i ochraniając się. Są też tacy, którzy w smokach widzą zagrożenie lub wyzwanie i podejmują wszelkie wysiłki, aby unicestwić wszystkie. Tak szczególne znaczenie smoków dla ludzi wynika z ich siły i potęgi.

Wygląd

Osobny artykuł: Różnorodność ubarwienia smoków
Osobny artykuł: Anatomia smoków
Większość smoków łączy jedna cecha – potrafią latać. W związku z tym niemal każdy gatunek posiada jedną parę skrzydeł. Tylko nieliczne gatunki mają aż dwie (Burzochlast czy Paszczogon). Smoki, które nie potrafią latać, nie są wyposażone w kończyny lotne (Szybki Szpic, Raziprąd, Jaskiniowy Rabuś) lub posiadają jedynie ich szczątkowe wersje, przypominające płaty skórne wyrastające z grzbietu (Oszołomostrach). Niektóre smoki, jak np. Nocna Furia, Gromogrzmot oraz Burzochlast, mają u nasady ogona dodatkową, małą parę płetw stabilizujących lot.

Większość smoków posiada jedną lub dwie pary mniejszych bądź większych łap (choć niektóre mają więcej, np. Ognioglista) – lecz istnieją takie, które nie mają ich wcale (np. Szeptozgon, Krzykozgon, Drzewokos czy Ślizgochlast). Duża część gatunków charakteryzuje się długimi ogonami. Jeśli chodzi o rozmiar szyi, rozstrzał jest dużo większy – pewna grupa smoków ma je bardzo długie (Koszmar Ponocnik, Wrzeniec), inna krótkie (Nocna Furia, Śmiertnik Zębacz), a niektóre nie mają ich w zasadzie wcale (Gromogrzmot).

Smoki mają przeróżne gabaryty – zaczynając od tych wielkości dłoni (Ognioglista), przez smoki małe (Straszliwiec Straszliwy, Nocny Koszmar, Hobgobbler), większe (Śmiertnik Zębacz, Gronkiel), bardzo duże (Drzewokos, Tajfumerang), aż po gigantyczne (Czerwona Śmierć, Krzykozgon, Oszołomostrach).

Niektóre gatunki mogą być różnobarwne, inne występują w jednej, określonej barwie. Barwa skóry może być rozmaita. Istnieją smoki praktycznie we wszystkich kolorach tęczy, a także czarne, białe, szare i brązowe. Niektóre gatunki mają jednolity kolor na całym ciele, równie wiele mieni się przeróżnymi barwami.

Co istotne, każdy smok posiada charakterystyczne dla siebie wzory wykazujące zdolność bioluminescencji (świecenia w ciemności), która to cecha ujawnia się wyłącznie w naturalnym, odwiecznym siedlisku smoków – Ukrytym Świecie. Świetlistych wzorów nie da się zaobserwować u smoków w żadnym innym miejscu ani w żadnych warunkach, nawet w nocy. Istnieją jednak gatunki, u których bioluminescencja nie ma nic wspólnego z legendarnym miejscem pochodzenia smoków i można ją spokojnie zaobserwować po zapadnięciu zmroku, a nawet w ciągu dnia (Marazmor czy Ognioglista).

Większość gatunków łączy także pojedynczy, ostry róg, wyrastający na pysku między dużymi nozdrzami. Ponadto każdy gatunek może pochwalić się kolcami, szpikulcami i szponami.

Smocze zęby mają różną długość, od stosunkowo krótkich (Wandersmok, Zębiróg Zamkogłowy) po naprawdę długie (Gromogrzmot, Szeptozgon, Krzykozgon). Zdarzają się gatunki z uzębieniem właściwie niewidocznym (Straszliwiec Straszliwy) lub słabym (Zaduśny Zdech, Paszczogon). Nocna Furia jako jedyna potrafi zupełnie schować swoje zęby w dziąsłach. Smoki z gatunku Śmierciozaur posiadają natomiast dwa długie kły wystające z paszczy, które mogą chować tylko częściowo.

Rozmiary

Porównanie rozmiarów większości poznanych gatunków smoków (na podstawie modeli smoków udostępnionych przez DreamWorks oraz gry School of Dragons)

Etapy rozwoju

Każdy smok przechodzi 5 etapów rozwoju:

• Jajo – etap ten trwa od momentu złożenia jaja przez smoczycę do momentu wyklucia się smoka. Czasami smocze jaja mogą leżeć niewyklute przez bardzo długi, może nawet nieograniczony czas.
• Pisklę (ząbkowanie) – smok zwykle na tym etapie nie posiada jeszcze umiejętności latania lub potrafi tylko przez krótki czas szybować w powietrzu. Głowa jest duża w stosunku do reszty ciała.
• Dorosły – jest to etap, na którym smok osiąga już właściwe rozmiary i może już latać. Według krótkometrażówki Księga smoków, a także gry School of Dragons, etap ten dzieli się na dwa podetapy, różniące się stopniem rozwoju skrzydeł:
  • Małe skrzydła (ang. short wing) – jest to forma de facto nastoletnia; smok przybiera już proporcje dorosłego osobnika, jednocześnie wykształcają się jego skrzydła, które są jeszcze nieco mniejsze, niż te w pełni wykształcone. Smok na tym etapie prawdopodobnie jest w stanie latać, choć według gry School of Dragons może jedynie szybować.
  • Duże skrzydła (ang. broad wing) – dorosły osobnik, posiadający już zdolność w pełni kontrolowanego lotu.
• Tytaniczny (skrzydła olbrzymie; skrzydłoolbrzym) – smoki osiągają ten etap po wielu latach, a jednocześnie tytaniczne smoki należą do rzadkości (nie każdy smok osiąga ten etap). Możliwe, że większość osobników nie dożywa tego wieku. Tytaniczne smoki osiągają większe rozmiary, niż dorosłe osobniki, wykształcają dodatkowe narzędzia ataku i obrony, a niekiedy przyjmują inne, bardziej egzotyczne barwy.

Śmierć

W celu dokonania żywota, niektóre gatunki smoków (choć według założeń serialu wszystkie) udają się na wyspę znaną pod nazwą Vanaheim. Według wiedzy, którą dysponują Obrońcy Skrzydła, jest to święte miejsce, do którego na swoją ostatnią wędrówkę przybywają rzekomo wszystkie smoki. Nie dotyczy to jednak Nocnych Furii, a także wielu innych gatunków – w serialu pokazano tylko kilka. Ponadto, zgodnie z wierzeniami, dusze smoków trafiają do Walhalli.

Ogień

Osobny artykuł: Różnorodność smoczego ognia
Smoki w większości przypadków wyrzucają z siebie pomarańczowożółte płomienie o wysokiej temperaturze, mające niszczycielską moc. Jednak nie wszystkie gatunki smoków zieją ogniem. Do innych typów splunięć należą m.in.:

• wyładowania lub impulsy elektryczne (Wandersmok, Shockjaw, Raziprąd),
• wrząca woda (Wrzeniec),
• ogłuszające fale dźwiękowe (Gromogrzmot),
• zamarznięta lub zamarzająca woda (Oszołomostrach),
• plazma (Nocna Furia, Biała Furia),
• kwas (Zmiennoskrzydły, Śmierciozaur),
• łatwopalny gaz/iskry – ogień powstaje z połączenia tych dwóch czynników (Zębiróg Zamkogłowy),
• metanowa mgła (Sidlarz),
• paraliżująca mgła (Marazmor),
• lawa (Gronkiel, Ogniołyk),
• substancja bursztynopodobna (Śmiercipieśń).

Istnieją również gatunki, które nie posiadają żadnego typu ognia – do poznanych tego typu gatunków należą Szybki Szpic i Ślizgochlast.

Odżywianie

Zdecydowana większość smoków jest mięsożerna i jednocześnie drapieżna. Większość smoków uwielbia ryby, stanowiące podstawę diety smoków wytresowanych i żyjących wśród ludzi. Do ryb tych należą m.in. halibuty, śledzie, ryby słodkowodne i wiele innych.

Smoki żywią się też baraniną, mięsem cielęcym lub wołowym, rzadziej kurczakami. Czasem zjadają wikingom pieczywo lub szynkę.

Znacznie mniej gatunków jest roślinożernych, a znanymi całkowicie roślinożernymi smokami są m.in. Marazmor, który żywi się algami, Bawoleń, odżywiający się ziołami porastającymi jego wyspę oraz Strażnik, spożywający owoce Vanaheim.

Mięsożerne gatunki w ramach dodatku żywią się także roślinami, podskubując zwykłą trawę czy krzewy. Cieszącą się powodzeniem wśród smoków odmianą trawy jest smoczymiętka, której jednak zwierzęta nie spożywają, a jedynie wąchają. Smoczymiętka działa na nie odurzająco. Jej zapach powoduje dekoncentrację smoka, zanik jego agresji, rozszerzenie źrenic i otępienie. Jedynym poznanym smokiem odpornym na działanie smoczymiętki jest Szeptozgon. Przeciwieństwem smoczymiętki jest smoczy korzeń – również odurza, ale zamiast błogiego spokoju powoduje on u zwierząt agresję. Niektóre smoki (np. Śmiercipieśń) czasami zjadają również owoce. Szczególną odmianą, zjadaną chętnie przez większość gatunków (poza Paszczogonem) jest owoc harmonii. Jego działanie jest bardzo zbliżone do działania smoczymiętki – nawet najbardziej agresywne gady łagodnieją po jego spożyciu.

Gatunki z klasy kamiennej, czyli Gronkiel, Szeptozgon, prawdopodobnie Krzykozgon oraz Grapple Grounder żywią się (z reguły w ramach dodatku do mięsa) kamieniami. Raczej nie dostarczają im one wszystkich potrzebnych składników odżywczych i z tego powodu muszą żywić się czymś jeszcze, jednak u gatunków takich jak Gronkiel czy Ogniołyk kamienie odgrywają nieocenioną rolę w produkcji ognia – smoki przetapiają je w swoim brzuchu na gorącą, niebezpieczną lawę. Samą lawą jako taką żywi się tylko jeden gatunek – Eruptodon.

Czymś, czego wszystkie smoki (z wyjątkiem Tajfumeranga) nie znoszą, jest węgorz. O ile przyczyna, dla której wszystkie gatunki uciekają na widok tej ryby, nie została przez długi czas poznana, o tyle zostaje ona ujawniona w odcinku Efekt węgorza. Kiedy zwierzę zje choć kawałek węgorza, powoduje to u niego poważną chorobę, której objawami są wyostrzenie zmysłów (powodujące strach i dezorientację), wzmożona agresja oraz wytwarzanie bardzo potężnego, czerwonego ognia o nieograniczonej liczbie splunięć.

Odchody wszystkich smoków są raczej niewielkich rozmiarów (wyjątkiem jest roślinożerny Bawoleń, który musi pobierać dużo większe porcje pokarmu, dlatego jego odchody wyglądają jak stos, wielkością dorównujący niemal człowiekowi), mają galaretowatą konsystencję i jaskrawozielony, przejrzysty kolor.

Hierarchia

Niezależnie od tego, czy smoki danego gatunku są samotnikami, czy zwierzętami stadnymi, istnieje pewna ogólna hierarchia, której wszystkie się podporządkowują.

W smoczej hierarchii można wyróżnić królowe oraz alfy. Królowe wyróżniają się zwykle wielkością czy wyglądem i mogą występować w obrębie jednego gatunku, tak jak w przypadku Ognioglist, lub wielu, tak jak przy Czerwonej Śmierci. Rolą królowej jest opieka nad resztą stada i gniazdem, a w przypadku Ognioglist również zapewnianie im pożywienia i obrony oraz wychowywanie młodych.

Autorytet smoczej królowej, choć teoretycznie powinien, nie musi się jednak opierać na trosce. Królowa może rządzić gniazdem w sposób brutalny, terroryzując inne mieszkające tam smoki. Jedynym poznanym smokiem, który pełnił funkcję takiej królowej, jest Czerwona Śmierć. Gdy została zgładzona, znajdujące się pod jej rozkazami smoki stały się wolne.

Smidvarg jako przywódca Nocnych Koszmarów

Wśród smoków istnieją także osobniki określane jako alfa. Podobnie jak w przypadku królowej, można mieć do czynienia z alfą stada w obrębie pojedynczego gatunku, jak na przykład Nocny Koszmar czy Szybki Szpic, jak i w obrębie całego smoczego rodzaju.

Alfa gatunku również wyróżnia się wielkością i wyglądem, ale w przeciwieństwie do królowej jego rolą nie jest opieka nad pozostałymi smokami i gniazdem. Zadanie alfy ogranicza się do stania na czele formacji stada smoków podczas obrony lub ataku na przeciwnika, koordynowania ich działań i w ten sposób zapewniania im bezpieczeństwa.

Oszołomostrach jako Alfa

W końcu, istnieje również pojęcie Alfy jako króla wszystkich smoków. Oznacza to, że niezależnie od gatunku i przynależności hierarchicznej wszystkie smoki bezwzględnie słuchają i wykonują rozkazy Alfy. Wynika to z autorytetu danego smoka, choć nie tylko – jeden z dwóch poznanych gatunków, które mogą stać się Alfą, Oszołomostrach, posiada zdolność hipnotyzowania smoków charakterystycznymi dźwiękami, przez co tracą one świadomość i wolną wolę. Pomimo posiadania takich mocy tylko jeden z dwóch poznanych Oszołomostrachów w tak bezwzględny sposób podporządkował sobie smoki – był nim Oszołomostrach Drago. Oszołomostrach Valki natomiast zbudował swój autorytet dzięki troskliwej opiece i zapewnieniu schronienia setkom smoków.

Rolę Alfy przyjął również Szczerbatek – znajdując się pod wpływem wyjątkowo silnej furii, zdołał on wybudzić smoki z hipnozy wywołanej przez Oszołomostracha i tym samym zachęcić je, aby przeszły na jego stronę. Jak twierdzi Czkawka, prawdopodobnie każdy gatunek smoka może zostać Alfą, jeśli zmuszą go do tego okoliczności. Jego nadrzędnym zadaniem będzie zawsze ochrona innych smoków.

Szczerbatek w Ukrytym Świecie

Tego rodzaju Alfa, określany też "smoczym królem", może sprawować władzę także nad głównym siedliskiem wszystkich smoków – Ukrytym Światem. Zajmuje on miejsce na swego rodzaju tronie, który stanowi wielki klejnot usytuowany w sercu podziemnej kryjówki.

Znaczenie dla ludzi

“	Jedyny problem to szkodniki. Gdzie indziej to są zwykle myszy, względnie jakieś robaki. A my mamy... smoki.	”
—Czkawka, Jak wytresować smoka, przed wytresowaniem smoków

“	Na szczęście są jeszcze zwierzaki. Gdzie indziej mają kucyki, względnie jakieś kanarki. My mamy... smoki!	”
—Czkawka, Jak wytresować smoka, po wytresowaniu smoków

“	Widzicie, mamy coś, czego nikt nie ma. Jedni mają armie, inni armady, a my mamy... nasze smoki!	”
—Czkawka, Jak wytresować smoka 2

Tresura smoka

Rozumienie smoczego rodzaju, a także jego znaczenie dla ludzi, zależy od plemienia wikingów, którzy mają z nim do czynienia. Główni bohaterowie uniwersum, czyli Wandale, przez dziesięciolecia zmagali się z nawiedzającymi ich wioskę dzikimi smokami, kradnącymi im jedzenie i niszczącymi budynki. Sytuacja jednak zmieniła się i wikingowie ci żyją teraz w przyjaźni ze skrzydlatymi stworzeniami. Tresują je i uczą się na nich latać. Korzyści płynące z ludzko-smoczej przyjaźni są ogromne, pozwalają bowiem łatwiej eksplorować świat, pilnować porządku wokół wioski, wypatrywać wrogów i walczyć z nimi.

Istnieją także ludzie, którzy nie żyją w tak poufałej przyjaźni ze smokami, lecz jedynie czczą je i działają w ich obronie. Takim plemieniem są Obrońcy Skrzydła, których celem jest obrona smoczego rodzaju przed ambicjami Łowców. Obrońcy Skrzydła nie ujeżdżają jednak smoków ani nie trzymają ich blisko siebie. Pozwalają im żyć w ich naturalnym środowisku i nie ingerują w ich tryb życia.

Plemiona takie jak Łupieżcy czy Berserkowie swego czasu byli wrogo nastawieni do smoków, co wynikało głównie z historycznych waśni między smokami i ludźmi (które dawniej dotyczyły także Wandali). Wykorzystywali je do spełniania własnych celów – nie zależało im na ich przyjaźni, jedynie zmuszali je do posłuszeństwa, a następnie zwracali przeciwko swoim nieprzyjaciołom. Z biegiem lat sytuacja się jednak zmieniła – oba plemiona żyją obecnie w pokoju z gadami, a niektórzy Berserkowie (jak Dagur czy Heathera) nawet je ujeżdżają.

Smocze więzienie Łowców Smoków

Pojawiają się też klany i ugrupowania, które z różnych powodów nienawidzą smoków i dążą do ich całkowitej zagłady. Pierwszym takim plemieniem są Łowcy Smoków, których historia sięga kilku stuleci przed historią opowiedzianą w filmach i serialu. Ich działalność podporządkowana jest eksplorowaniu lądów, odnajdywaniu nawet najrzadszych gatunków smoków, a następnie zabijaniu ich lub sprzedawaniu żywcem. Czasem wykorzystują niektóre gady do celów bojowych i obronnych. Kolejną grupą ludzi nienawidzącą tych zwierząt są łowcy pod wodzą Drago Krwawdonia, który wykorzystuje smoki przeciwko ich skrzydlatym pobratymcom, zmuszając je do walki i zabijania się nawzajem. Równie poważnym, a wręcz najgroźniejszym smoczym łowcą jest Grimmel Gnębiciel, który doprowadził do wyginięcia wszystkich Nocnych Furii – za wyjątkiem Szczerbatka. To właśnie wojna z Grimmelem stanowiła pretekst do tego, aby wszystkie smoki powróciły do Ukrytego Świata i tam pozostały, daleko poza zasięgiem ludzi, tak by nic już im nie groziło. W związku z tym berkianie dopilnowali, aby smoki zostały uznane za legendę i nie były więcej niepokojone przez ludzi do czasu, w którym zasłużą oni na ich partnerstwo.

Historia

Według opowieści Stoicka Ważkiego odwieczną kolebką wszystkich smoków, lecz miejscem praktycznie legendarnym, jest Ukryty Świat, schowany daleko "na końcu świata", poza zasięgiem ludzi. Żeglarze, którzy się tam zapuszczali, spadali poza krawędź morza, zaś ci, którzy przeżyli i zawrócili, opowiadali o smoczych strażnikach strzegących wejścia do Ukrytego Świata. Z tego miejsca smoki miały wyjść z ukrycia i zasiedlić ziemię, podejmując egzystencję w sąsiedztwie ludzi. Miejsce to zostało później odkryte jedynie przez garstkę ludzi (którzy następnie dopilnowali, by jego lokalizacja pozostała tajemnicą).

Patrząc z perspektywy życia Czkawki Haddocka, wioski wikingów, w tym klanu Wandali, od kilku wieków (prawdopodobnie trzech stuleci tudzież siedmiu pokoleń) nawiedzały latające gady. Wynikało to głównie z potrzeby zdobywania pożywienia, a konflikt między dwiema rasami dodatkowo potęgowała waleczność ludzi i ich żądza krwi. Przez wiele stuleci nic nie zwiastowało, by pewnego dnia między smokami a wikingami zakończył się odwieczny spór. Smoki atakowały ludzkie wioski, głównie po to, by zdobywać pożywienie, a w niektórych przypadkach, by bronić swoich stad. Wikingowie natomiast zabijali tysiące stworzeń, niektóre więzili i brali do niewoli, używając w tym celu między innymi pułapek, katapult oraz kagańców uniemożliwiających im zianie ogniem. W plemieniu Wandali czy Łupieżców smoki więziono na smoczej arenie, gdzie ćwiczono na nich techniki walki i poskramiania bestii.

Kilka pokoleń przed Czkawką, w plemieniu Wandali żył mężczyzna o imieniu Bork Wielki, który jako pierwszy zgromadził całą wiedzę o smokach i stworzył Smoczy Podręcznik. Zapisał się w historii jako pierwszy wiking, który dokonał podobnego czynu.

Drago Krwawdoń i jego Oszołomostrach

W wyniku jednego ze smoczych ataków na nieznaną wioskę młody wówczas Drago Krwawdoń stracił dom, plemię i całą rodzinę, a także lewą rękę. Postanowił wówczas wznieść się ponad lęk przed tymi stworzeniami i pozbyć się ich wszystkich. Zaczął więc niewolić smoki i panować nad nimi. Silniejsze posyłał do smoczej armii i kazał im walczyć ze słabszymi, które ginęły. Wśród opanowanych przez niego smoków znalazł się Oszołomostrach, zniewolony jeszcze jako pisklę, który posiadał zdolność rozkazywania wszystkim przedstawicielom skrzydlatej rasy.

W tym samym czasie inny, dziki Oszołomostrach o opiekuńczym instynkcie stworzył swoim lodowym oddechem Smocze Sanktuarium, służące jako bezpieczne i ukryte schronienie dla tysięcy smoków. Wszystkie mieszkające tam stworzenia znajdowały się pod opieką i rozkazami Alfy, ratującego ich przed żądnym władzy i krwi Drago.

Alfa w Smoczym Sanktuarium

Jednocześnie na wyspie Berk żyła kobieta o imieniu Valka, która jako jedyna ze swojego klanu dążyła do zawieszenia broni i przyjaźni ze smokami. Nikt nie chciał jej słuchać, lecz pewnego dnia Valka nawiązała relację z Chmuroskokiem, wówczas jeszcze dzikim smokiem, który wdarł się do jej domu. Wyczuwając intencje kobiety, Burzochlast porwał ją i zabrał do Smoczego Sanktuarium, gdzie od tej pory mieszkała i pomagała bronić smoki przed ekspansją Drago Krwadonia. I tak dwie strony, smoków zniewolonych i dzikich, toczyły ukrytą wojnę, której kres nadszedł dopiero po dwudziestu latach.

Piętnaście lat później, podczas wydarzeń z filmu Jak wytresować smoka, gdy Czkawka był nastolatkiem, Stoick Ważki, wódz klanu zamieszkującego Berk, za wszelką cenę chciał odnaleźć Smocze Leże – legendarne miejsce, gdzie gromadziły się wszystkie smoki. Nie wiedział jednak, że dowodzi nimi ogromny potwór, zwany Czerwoną Śmiercią, który zmuszał smoki do dostarczania mu żywności. To właśnie było przyczyną smoczych ataków na Berk.

Schwytane przez wikingów smoki były więzione na smoczej arenie, gdzie młodzież szkoliła się do walki ze smokami. Uczyli się walki z tymi zwierzętami, by w końcu stanąć twarzą w twarz ze straszliwym Koszmarem Ponocnikiem i zostać pełnoprawnym członkiem klanu.

Wytresowanie Szczerbatka przez Czkawkę

Stosunki między wikingami i smokami zrewolucjonizował Czkawka, syn Stoicka. Podczas jednego z ataków zestrzelił Nocną Furię, legendarnego smoka, który "nigdy się nie pokazywał, nigdy nie porywał owiec i nigdy nie chybiał". Kiedy nikt z wioski nie chciał mu uwierzyć, sam odnalazł bestię w lesie, lecz zamiast ją zabić, uwolnił. Okazało się później, że smok w wyniku upadku utracił część ogona, bez której nie mógł samodzielnie latać. Dał się więc oswoić Czkawce i został nazwany Szczerbatkiem. W tajemnicy odbyli razem wiele podniebnych podróży, a ostatecznie pokonali wspólnie ogromną Czerwoną Śmierć. Po tym wydarzeniu smoki nie były już zmuszane do porywania żywności, a wikingowie zaprzyjaźnili się z bestiami.

Podczas corocznego święta Snoggletoga wikingowie odkryli, że zima jest okresem lęgowym dla gadów. Odtąd całym stadem odlatywały one na kilka dni na jedną z wysp, gdzie mogły się bezpiecznie rozmnażać.

Inauguracja Smoczej Akademii

Czkawka wkrótce stał się liderem Smoczej Akademii – organizacji zrzeszającej pierwszych jeźdźców i treserów z Berk, powstałej na smoczej arenie. Od tej pory zamiast zabijać na niej smoki, wikingowie uczyli się je oswajać i tresować. Bardzo często Czkawka oraz jego przyjaciele wybierali się na wyprawy, podczas których odkrywali nowe gatunki. W obronie smoków uczestniczyli też w wojnie z plemieniem Berserków, którą udało im się wygrać dzięki zawarciu sojuszu z dawnymi wrogami Berk – Łupieżcami.

Około cztery lata po wytresowaniu smoków jeźdźcy odkryli Smocze Oko – liczący sobie kilka stuleci artefakt kryjący tajemnice dotyczące smoków. Umożliwił on jeźdźcom na dalsze eksploracje i zgłębianie wiedzy na temat tych zwierząt. Za przedmiotem podążyła jednak również grupa antagonistów, prawowitych właścicieli artefaktu, którzy chcieli wykorzystać go do polowań na gady. Rozpoczęła się trwająca rok wojna między jeźdźcami a Łowcami Smoków, zakończona zwycięstwem Czkawki i jego przyjaciół.

Pokonany przez Szczerbatka Oszołomostrach

W filmie Jak wytresować smoka 2 na jaw wyszło istnienie mężczyzny, który od dwudziestu lat porywał smoki i pragnął je wszystkie wybić. Pogłoski o Drago Krwawdoniu dotarły do Czkawki, zaniepokojonego wizją wojny. Chłopak pragnął porozmawiać z mężczyzną, by przekonać go o przyjaznej naturze smoków. Wojna jednak okazała się nieunikniona. Smocze Sanktuarium, które przez dwadzieścia lat chroniło tysiące smoków, zostało zniszczone, a panujący w nim Alfa zginął. Drago Krwawdoń z pomocą swojego Oszołomostracha zapanował nad wszystkimi smokami i udał się na wyspę Berk, by ją również zniszczyć i zdobyć mieszkające tam stworzenia.

Jego plany pokrzyżowali jeźdźcy, którzy przylecieli na pisklętach Szponiaków – jedynych smokach, które nie uległy rozkazom nowego Alfy ze względu na swój młody wiek. Czkawka i Szczerbatek pokonali ogromnego Oszołomostracha i wyzwolili smoki oraz Berk.

Wojna z Grimmelem

Rok po tych wydarzeniach, w filmie Jak wytresować smoka 3, gdy Czkawka podołał trudnemu zadaniu i stworzył z Berk przeludniony światek, w którym wikingowie żyli ze smokami w pozornej harmonii, jeźdźcom ujawnił się kolejny potężny wróg smoczej rasy – Grimmel Gnębiciel, łowca pracujący dla Lordów Wojny, kontynuujących pobór smoków do armii poległego Drago Krwawdonia.

Grimmel przyznał się, że to on doprowadził do niemal całkowitego wyginięcia Nocnych Furii. Dowiedziawszy się, że jeden smok przeżył, postanowił dopaść go za wszelką cenę, co spowodowało wybuch wojny między Wandalami a Grimmelem i Lordami Wojny. Konflikt między bezwzględnym mężczyzną a jeźdźcami zmusił Czkawkę jako wodza do podjęcia decyzji o opuszczeniu Berk i relokacji w celu zapewnienia plemieniu i smokom bezpieczeństwa.

Ukryty Świat

Nowym domem berkian stało się Nowe Berk, zlokalizowane nieopodal Ukrytego Świata, który był pierwotnym celem relokacji, choć wielu wikingów nie wierzyło w jego istnienie. Kryjówkę tę odkryli jedynie Czkawka i Astrid, jednak zdawszy sobie sprawę, że ludzie nie mają tam prawa bytu, po zakończonej wojnie z Grimmelem wódz Wandali zadecydował, że wszystkie smoki powinny schować się w Ukrytym Świecie i nie opuszczać go, by nie paść ofiarą nieustannie obecnych niebezpieczeństw i nie wpaść w ręce kolejnych łowców. W ten sposób smoki zniknęły z powierzchni ziemi, a legendy głoszą, że ilekroć wybucha wulkan lub trzęsie się ziemia, to właśnie smoki dają znak, że wciąż istnieją i czekają, by wyjść z Ukrytego Świata i ponownie podjąć pokojową egzystencję u boku ludzi.

Podział smoków

Smoki zostały podzielone przez Borka Wielkiego na klasy, z których każda gromadzi gatunki do siebie podobne, z reguły reprezentujące zestaw charakterystycznych cech lub (w nielicznych przypadkach) ze sobą spokrewnione:

• Klasa ognista
• Klasa kamienna
• Klasa tropicieli
• Klasa ostra
• Klasa wodna
• Klasa tajemnicza
• Klasa uderzeniowa

Inne:

• Klasa strachu (zlikwidowana)

Począwszy od filmu Jak wytresować smoka 2 klasę strachu zastąpiła klasa tropicieli, a smoki znajdujące się w tej pierwszej przeklasyfikowano do pozostałych klas.

Statystyki

Każdy ze smoków określony jest ośmioma podstawowymi statystykami (w przypadku niektórych gatunków statystyk tych jest więcej). Każda z nich określana jest liczbą w skali od 0 do 30, gdzie 0 oznacza brak danej umiejętności, zaś 60 – najwyższy stopień danej umiejętności. Wyjątek w skali stanowi Bawoleń, którego statystyka dotycząca jadu wynosi -20, ponieważ ślina tego smoka jest lecznicza.

• Atak – określa zdolności bojowe smoka i stopień jego niebezpieczeństwa dla przeciwnika. W pewnym stopniu wiąże się z uzbrojeniem smoka, choć temu dedykowana jest osobna statystyka.
• Szybkość – określa szybkość smoka w powietrzu lub na lądzie, w zależności od tego, która forma poruszania się jest dla smoka bardziej korzystna (np. Nocna Furia i Szybki Szpic mają bardzo wysokie statystyki szybkości, choć pierwszy smok umie latać, drugi zaś wyłącznie biegać po lądzie).
• Obrona – określa stopień uzbrojenia smoka, czyli wyposażenie w postaci łusek, zębów, szponów, kolców i tym podobnych elementów anatomii. Uzbrojenie wiąże się zarówno ze zdolnością do ataku, jak i obrony.
• Moc ognia – określa stopień niebezpieczeństwa ognia danego gatunku, a także jego zasięg.
• Liczba splunięć – określa ilość ognia, jaką smok jest w stanie jednorazowo zionąć, nie uzupełniając swojej energii. Jest to proste do policzenia w przypadku smoków wystrzeliwujących pociski, jednak trudniejsze w przypadku smoków zionących jednostajnym strumieniem ognia.
• Trucizna – określa stopień niebezpieczeństwa oraz ilości jadu, jaką potrafi wytwarzać dany gatunek. Większość gatunków w ogóle nie posiada jadu.
• Zacisk szczęk – określa siłę, z jaką smok potrafi zacisnąć swoje szczęki.
• Spryt – określa poziom sprytu i chytrości smoka. Jest również ważnym czynnikiem w czasie walki.

W przypadku niektórych gatunków smoków pojawia się kilka innych statystyk:

• Wytrzymałość (ang. endurance) – określa wytrzymałość smoka podczas walki, w tym odporność na urazy, i zwyczajną siłę fizyczną.
• Inteligencja – niezależna od sprytu, określa poziom inteligencji danego smoka.
• Siła – prawdopodobnie ściśle związana z atakiem, jednak skupiona głównie na samej sile smoka.

Dodatkowo, gra School of Dragons podaje statystyki dotyczące wyłącznie zdolności lotniczych smoków. Należą do nich:

• Zwrotność – określa zdolność do wykonywania ostrych zakrętów.
• Góra-dół – określa zdolność do szybkiego opadania bądź wznoszenia się.
• Przyspieszenie – określa zdolność do zwiększenia prędkości w wymiarze czasu. Im większe przyspieszenie, tym szybciej smok jest w stanie zwiększyć swoją prędkość.

UWAGA: Poniższe statystyki są niekompletne i wymagają uzupełnienia o inne gatunki smoków.

	Gruchotnik	Podwodny Rozpruwacz	Snifflehunch	Śmiertnik Zębacz	Thunderclaw	Windgnasher
Atak	11	20	9	10	14	14
Szybkość	7	16	11	8	16	16
Obrona	18	14	11	16	16	18
Moc ognia	11	0	10	18	12	9
Liczba splunięć	4	0	6/10	6	6	16
Trucizna	0	0	0	16	0	0
Zacisk szczęk	5	30	5	5	10	18
Spryt	6	12	2	10	6	10

	Czerwona Śmierć	Duży Cień	Hobgobbler	Koszmar Ponocnik	Koślawy Mruk	Królowa Ognioglist	Mały Cień	Nocny Koszmar	Ognioglista	Paszczogon	Straszliwiec Straszliwy	Tajfumerang	Threadtail
Atak	28	25	8	15	18	16	25	6	16	18	8	14	14
Szybkość	7	14	8	16	4	12	14	6	12	15	10	20	6
Obrona	30	15	4	12	16	15	15	4	15	15	6	12	3
Moc ognia	27	18	6	15	18	30	18	10	30	20	12	17	10
Liczba splunięć	9	60	28	10	13	6	60	5	0	10	10	10	6
Trucizna	0	0	0	0	0	14	0	0	0	0	12	0	40
Zacisk szczęk	22	12	12	6	7	3	12	3	3	4	2	6	2
Spryt	2	4	18	9	5	10	4	14	5	10	12	6	7

	Burzochlast	Drzewokos	Kroplorwij	Smętny Zgrzytacz	Szponiak	Szybki Szpic	Zbiczatrzasł
Atak	10	10	8	10	10	12	18
Szybkość	17	12	8	12	16	30	18
Obrona	4	8	6	7	8	10	32
Moc ognia	12	10	12	9	10	0	12
Liczba splunięć	8	8	10	5	8	0	10
Trucizna	0	0	6	0	2	15	8
Zacisk szczęk	5	3	5	12	3	5	7
Spryt	13	13	14	7	10	30	5

	Eruptodon	Grapple Grounder	Gronkiel	Krzykozgon	Miażdżytłuk Kafar	Ogniołyk	Ostrykieł	Shovelhelm	Strażnik	Szeptozgon	Wyrwiflak Szkarłatny
Atak	9	16	8	16	12	8	9	10	12	8	17
Szybkość	7	15	4	8	14	4	5	5	8	7	10
Obrona	36	10	20	20	35	20	17	20	15	7	18
Moc ognia	8	14	14	10	10	14	13	10	6	3	12
Liczba splunięć	7	8	6	2	6	6	6	6	8	1	6
Trucizna	0	6	0	10	0	0	12	8	0	2	0
Zacisk szczęk	14	11	6	11	20	8	8	16	10	4	12
Spryt	2	9	5	14	3	5	8	8	16	10	13

	Fioletowa Śmierć	Gromogrzmot	Luminous Krayfin	Ogniowa Burza	Oszołomostrach	Podwodny Rozpruwacz	Raziprąd	Sand Wraith	Wrzeniec
Atak	30	12	50	20	50	20	18	17	10
Szybkość	12	14	18	14	6 (na lądzie) 18 (w wodzie)	16	16	15	6
Obrona	28	10	42	16	38	14	20	16	6
Moc ognia	20	16	0	22	60	0	7	17	14
Liczba splunięć	7	6	0	8	8	0	12	8	14
Trucizna	0	0	0	0	0	0	14	0	10
Zacisk szczęk	33	7	34	15	48	30	8	7	4
Spryt	5	8	3	17	2	12	10	14	10

	Biała Furia	Mroziczort	Night Light	Nocna Furia	Potrójny Cios	Śmierciozaur	Wandersmok
Atak	15	18	15	15	15	27	14
Szybkość	20	18	20	20	20	12	11 (max. 19)
Obrona	18	22	18	18	18	20	10
Moc ognia	14	24	14	14	14	12	12
Liczba splunięć	6	10	6	6	6	8	4
Trucizna	0	0	0	0	10	12	0
Zacisk szczęk	6	8	6	6	6	16	5
Spryt	18	30	18	18	18	6	18

	Bawoleń	Dramillion	Foreverwing	Gnatochrup	Hobgobbler	Jaskiniowy Rabuś	Marazmor	Piaskowa Zjawa	Sidlarz	Ślizgochlast	Śmiercipieśń	Zaduśny Zdech	Zbrojoskrzydły	Zębiróg Zamkogłowy	Zmiennoskrzydły
Atak	8	18	25	7	8	14	5	13	10	14	16	6	12	12	9
Szybkość	6	14	8	10	8	18	8	11	4	18	17	8	7	10	14
Obrona	16	8	20	2 18 (z kośćmi)	4	16	4	8	4	13	16	6	50	10	1
Moc ognia	12	20	40	9	6	20	7	10	6	0	13	6	10	14	12
Liczba splunięć	6	40	8	6	28	16	4	6	4	0	8	3	4	6	10
Trucizna	-20	0	0	0	0	0	10	0	18	20	0	0	0	0	0
Zacisk szczęk	6	6	23	4	12	8	4	6	28	8	10	8	11	6	2
Spryt	4	8	48	8	18	16	7	17	60	9	0	15	1	22	20

Smocze wyjątki

Każdy gatunek smoka jest wyjątkowy, lecz niemal wszystkie łączą pewne cechy wspólne. Istnieją jednak gatunki, które w przeciwieństwie do większości nie posiadają pospolitej cechy. Do tego typu wyjątków należą:

• Czerwona Śmierć, Silkspanner – jako jedyne gatunki posiadają więcej niż jedną parę oczu (mają ich odpowiednio trzy i dwie).
• Gnatochrup, Zbrojoskrzydły – jako jedyne gatunki nie posiadają własnego pancerza i muszą tworzyć go same (odpowiednio z kości lub metalu).
• Gronkiel – jako jedyny gatunek nie reaguje agresywnie na smoczy korzeń.
• Wrzeniec – jako jedyny gatunek nie choruje pod wpływem niebieskich oleandrów – wręcz przeciwnie, są one częścią jego diety. Również jako jedyny gatunek nie może długo przebywać na lądzie, musi mieć stały dostęp do wody.
• Raziprąd – jako jedyny gatunek nie może w ogóle żyć na lądzie.
• Tajfumerang – jako jedyny gatunek nie choruje po zjedzeniu węgorzy, w tym zmorokrwistej odmiany – to jego "paliwo" do uzyskania ognia.
  • Według gier podobną odporność przejawia także Śmiercipieśń, jednak serial nie potwierdza tej informacji.
• Szybki Szpic, Oszołomostrach, Raziprąd, Jaskiniowy Rabuś – jako jedyne gatunki nie potrafią latać.
• Burzochlast, Paszczogon – jako jedyne gatunki posiadają więcej niż jedną parę skrzydeł głównych.
• Zębiróg Zamkogłowy, Sidlarz, Raziprąd – jako jedyne gatunki mają więcej niż jedną głowę.
• Szeptozgon, Krzykozgon, Ślizgochlast, Drzewokos – jako jedyne gatunki nie posiadają kończyn innych niż skrzydła.
• Ognioglista, Thunderpede, Hackatoo – jako jedyne gatunki posiadają więcej niż dwie pary łap (mają ich odpowiednio pięć, cztery i trzy).
• Szeptozgon – jako jedyny gatunek nie ulega działaniu smoczymiętki.
• Paszczogon – jako jedyny gatunek nie jada, a co za tym idzie nie ulega działaniu owocu harmonii.
• Szybki Szpic, Ślizgochlast – jako jedyne gatunki nie plują ogniem ani żadnym jego zamiennikiem.
• Gromogrzmot – jako jedyny gatunek jest odporny na śpiew Śmiercipieśnia – powodem tego jest jego słaby słuch.
• Mroziczort – jako jedyny gatunek widzi przez termowizję.
• Dramillion – jako jedyny gatunek potrafi naśladować wszystkie typy ognia.